-Κατσαμπή Στέλλα-Λουΐζα, Ιούνιος 2016
Έχω περισσευούμενο μελάνι
Το χέρι μου στολίστηκε με δερματοστιξία
Κι ούτε φοβάμαι το ξεθώριασμα
Μήτε το χρόνο που απαιτεί
Είσαι μπλεγμένος στα σπλάχνα μου
Κι όσο έμετο κι αν κάνω δεν βγαίνεις
Μόνο τον οισοφάγο καταστρέφω
Με άναρθρες κραυγές και λέξεις
Δεν έχω άλλο φως να σου δώσω
Και δεν διαθέτεις το δικό σου για μένα
Έχω αδύναμα πόδια για να τρέξω
Έχω μικρούς αστραγάλους να σταθώ
Και θα γυρνάμε ο ένας στον άλλο
Από πόθο, από έλξη, απ’ ανασφάλεια
Δεν τυγχάνει που αγαπάμε τ’ άκρα
Θυμίζουν πόσο μόνοι είμαστε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου