Δεν είμαι είκοσιτριών ετών

-Στέλλα-Λουΐζα Κατσαμπή 

Δεν ειμαι είκοσιτριών ετών

Κάθε βράδυ,
ο καθρέφτης δείχνει τη νιότη,
και η πένα το γήρας.

Σαράντα χρόνων το συναίσθημα
ελέγχει όλα τα αυθόρμητα νεύματα.
Θέλησα να τα ζήσω ολα,
έγινα κι εγώ,
εκείνο το αγουρο συκο
που βιάστηκαν να κόψουν,
μη λάχει και σαπίσει.

Το σώμα,
σφύζει από άφθαρτες ορμόνες,
μα το εγκεφαλικό δοχείο της φροντίδας,
επί χρόνια,
άδειο παραμένει.

Ξέρω,
ειμαι πολύ καλός παρατηρητης
της ζωής των άλλων,
τόσο που,
ξεχνάω πως μπορώ κι εγώ να ζω. 

Να 'ταν η ζωή ανάποδα,
να γερνούσαμε μικραίνοντας,
να χαμε τη γνώση πρώτα,
και στο τέλος,
την άγνοια του θανάτου.