30 Αυγ 2015

(Αν)αμνησίες...

Πάνος Κατσιαούνης

Δεν θυμάμαι εκείνες τις στιγμές
μόνο αμυδρά, 
μέσα από λινές κουρτίνες μία δέσμη φωτός,
όξινες στιγμές, 
με έκαιγαν, 
όλη η σάρκα μου πονούσε,
με κρατούσες και μέρα με τη μέρα διαλυόμουν,
πληγές που έσταζαν φρέσκο σιρόπι βύσσινο.

Αναλαμπές.
Μία λάμψη.
Τα φώτα του λεωφορείου που είχες πάρει.
Έφευγες ή ερχόσουν;
Ένα χαμόγελο.
Χαίρεσαι που με βλέπεις ή προσπαθείς να κρύψεις τη θλίψη σου;
Δύο μάτια καστανά.
Εμένα κοιτάζουν ή πίσω από μένα;
Δε σε ξέρω κι όμως κάτι αρχίζω να θυμάμαι.

Ο κόσμος με κοιτάζει σαν να έχω κάνει κάτι κακό.
Πληρώνω το έγκλημα του "δε θυμάμαι".
Όλοι δείχνουν να σε ξέρουν.
Γελάνε με τα αστεία σου.
Φλερτάρουν,
παίζουν μαζί σου,
σε αγκαλιάζουν.
Όμως εγώ δε σε θυμάμαι.

Με βρίζουν, 
με χτυπάνε που δε σε ξέρω.
Οι λιγοστοί μου φίλοι έχουν ήδη φύγει.
Στο σπίτι μου τώρα μένει κάποιος άλλος.
Στο μυαλό μου μια ομίχλη καπνού.
Μέσα μου ζει κάτι αλλόκοτο.

Κουράστηκα.
Από εδώ και πέρα δε θα προσπαθώ.
Κι ας πουν ό,τι θέλουν.

........



Από δω και πέρα πια, 
μπορούν να με φωνάζουν όπως θέλουν.