-Στέλλα Λουΐζα Κατσαμπή, Aπρίλιος
2018
Αυτοτραυματισμοί
"Να σε σπάσω στο ξύλο,
γαμημένε"
ούρλιαζε
από το λάρυγγά της,
από τα σκέλια της,
από τον ομφαλό της.
Ο εαυτός της,
σαν καλός νοικοκύρης
την περιμάζευε πάντα στο
τέλος
και της θύμιζε,
πως δεν έπρεπε να σφίγγει
τόσο
τον πνίχτη της ύπαρξης,
γιατί φλέρταρε επικίνδυνα
με την ανυπαρξία.
Κανείς θεός,
δεν θα λάμβανε ως δώρο
το αίμα της αυτοθυσίας της.
"Σε σιχαίνομαι,
φύγε"
κι έπεφτε στα πόδια του
σαν κουτάβι μικρό,
-έτοιμη-
να τον αλυσοδέσει,
με περίσσια απόλαυση
στο αγκάθινο μαστίγιό της.
