Το παιχνίδι των Θεών

Στέλλα-Λουΐζα Κατσαμπή, 2012

Το παιχνίδι των Θεών

Στον πνευματικό κόσμο, μια μάχη είναι άλυτη.

Η πιο βαθιά κρυμμένη μέσα στο παιχνίδι των Θεών.

Αλλά δεν είναι ο Δίας με τον Κρόνο οι μονομάχοι,

ο Έρωτας με τον Μορφέα παλεύουν πιο συχνά.

Αντίπαλοι ισάξιοι με πολλά θύματα στο πέρασμά τους.

Ορκισμένοι εχθροί, εκμεταλλευτές ανθρώπινων κορμιών

Καμία ιστορία δεν αφηγήθηκε ποτέ την μάχη τους,

Γι' αυτό κι η φλόγα της δεν έσβησε στον χρόνο.

Σε περίπτωση που ο Μορφέας βγει νικητής,

ο άνθρωπος αδύναμος βιώνει την πλάνη του ονείρου,

το όνειρο φέρνει αναμνήσεις που είχαν ξεχαστεί

κι ο Έρωτας κάθεται στην  άκρη ελπίζοντας.

Μα ακόμη κι έτσι να γίνει,

Η σκέψη ησυχάζει και το μυαλό ηρεμεί.

Μια καινούρια μέρα υπάρχει μετά

που θα γεννήσει μια καινούρια αρχή.

Σε περίπτωση που ο Έρωτας βγει νικητής,

ο άνθρωπος αδύναμος βιώνει την απόλυτη δέσμευση

και τούτα τα δεσμά, πνίγουν το κορμί του σα βραχνάς

κι ο Μορφέας κάθεται στην άκρη ελπίζοντας.

Μα ακόμη κι έτσι να γίνει,

ο Έρωτας ξέρει να απαλύνει τις πληγές

Να κουρνιάζει ανάμεσα στους φόβους

που τόσο επιδέξια σπέρνει η λογική

Ακόμα κι αν όλα αυτά συμβαίνουν

οι Θεοί  αθάνατοι παραμένουν.

Ο άνθρωπος στο τέλος χάνει την μάχη

για να ζήσει ξανά την ιστορία απ’ την αρχή. 

Το αστέρι κι η Ευχή

Πάνος Κατσιαούνης

Κοιτούσε με αγωνία τα φωτάκια στον ουρανό κι ανυπομονούσε για το πρώτο που θα πέσει. Είχε σκεφτεί χιλιάδες ευχές κι όμως, παρόλο που δεν είχε επιλέξει εκείνη τη μία που θα σπαταλούσε για κείνο το χαμόγελο, περίμενε με τα μάτια ορθάνοιχτα μέχρι κάποιο άστρο, νεκρό, θα άφηνε την τελευταία του πνοή στον κατάμαυρο ουρανό.

"Θέλω μια δουλειά για να έχω λεφτά και να μη σου λείψει τίποτα!" σκέφτηκε κι άρχισε να νιώθει αμήχανα που δεν ήξερε κάποιες λεπτομέρειες γι' αυτή του την ευχή. Ήθελε να την κάνει όσο το δυνατόν πιο τέλεια, ώστε το σύμπαν να μην παίξει πάλι με τα λόγια του και να μην χαλάσει για ακόμη μια φορά τις προσδοκίες του. Ήταν ευκαιρία τώρα που όλα έβαιναν καλώς, να μη χαλάσει κάτι αυτό το παραμύθι που ένιωθε ότι συμμετείχε.

"Θέλω να είναι πάντα καλά!" σκέφτηκε σαν μια πιο αλτρουιστική και καθόλου εγωιστική ευχή. Η επιθυμία του να είναι κάποιος άλλος ευτυχισμένος χωρίς να αποτελείς απαραίτητα μέρος αυτής, ήταν κάτι που λίγοι το είχαν. Ακόμη όμως κι αυτοί οι λίγοι την είχαν σουλουπώσει ή μακιγιάρει ή επικαλύψει με μια δόση ανωτερότητας και ανιδιοτέλειας, για να μην αναγνωρίσει κανείς ότι όλο αυτό ήταν μια φούσκα που σύντομα θα έσκαγε. Δεν θέλεις να είσαι δυστυχισμένος όταν το άλλο σου μισό γελάει με την ψυχή του στο άκουσμα ενός ηλίθιου αστείου. Θα θελες να γελάς κι εσύ με τη δική σου την ψυχή. Μαζί του. Ή ακόμη καλύτερα να το είχες πει εσύ αυτό το χαζό αστείο.

"Θέλω να έχω την υγεία μου! Όλα τα άλλα θα βρεθούν!". Το είπε και γέλασε ειρωνικά με τον εαυτό του. Το είχε ξαναπεί αυτό. Το είχε ακούσει άλλες τόσες φορές από τους γύρω του.  Τι θα την έκανε την υγεία του αν δεν είχε κάποιο στόχο στη ζωή του; Τι θα τον γέμιζε περισσότερο χωρίς εκείνα τα μάτια να τον κοιτάζουν όλο στοργή και θέρμη κάθε φορά που για κάποιο λόγο τα δικά του γίνονταν πιο μελαγχολικά; Γιατί να έχεις την υγεία σου αν δεν έχεις λόγο ή ευκαιρίες να την αξιοποιήσεις; Γιατί να στέκεσαι υγιής σε ένα άδειο δωμάτιο χωρίς τουλάχιστον να είσαι υποχρεωμένος να θαυμάζεις τη θέα του κάθε μέρα, όλες τις ώρες; Γιατί να είσαι ευγνώμων για κάτι που δεν σε πήγε ούτε ένα βήμα μπροστά; 

Έξυνε το κεφάλι του με απορία κι αναζητούσε ακόμη εκείνη την ευχή που τώρα πια θα ήταν η επόμενη αρχή, στα χιλιάδες τέλη που είχε βάλει στη ζωή του. Πάλευε με τους φόβους του και τις πιο κρυφές ανάγκες που δεν είχε εκμυστηρευτεί ποτέ σε κανέναν. "Θα το βρω" έλεγε κι όμως η ώρα περνούσε. Κοιτούσε τριγύρω για κάποιον που ίσως να τον βοηθούσε. Δεν ήταν κανείς. Ήταν μόνος του. Περπάτησε πάνω κάτω την παραλία ψάχνοντας για κάποιο ερέθισμα. Ούτε κοχύλι, ούτε κάποια πέτρα σε σχήμα καρδιάς δεν τον έκανε να βρει την απάντηση που γύρευε. Πήρε πάλι το κουβάρι από την αρχή. Τώρα ανάσαινε πιο βαθιά, πιο αργά. 

"Θέλω να μπορώ να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να βλέπω όσο πιο συχνά γίνεται αυτό το χαμόγελο!" ψέλλισε μέσα από το στόμα του, καθώς το μυαλό του πλέον δεν μπορούσε να κρατήσει άλλο αυτή τη σκέψη. Το πρόσωπο του τώρα κοίταζε τον ουρανό και τα μάτια του ίσα που έπιασαν την τελευταία φωτεινή πορεία ενός αστεριού προς το θάνατο. 

Χαμογέλασε για λίγο αμήχανα. Έπειτα ένιωσε την ικανοποίηση της ολοκλήρωσης μέσα του.

Τελείωσε. Το μόνο που έπρεπε να κάνει τώρα ήταν να περιμένει. Μόνο ο χρόνος θα έδειχνε αν είχε κάνει τη σωστή ευχή. 

Σιωπηλοί Έρωτες

Πάνος Κατσιαούνης

Ψηλά στο λόφο

χαζεύαμε το αθέατο κενό.

Νιώθαμε κάτι.

Μικρό μπροστά στον κόσμο.

Μεγάλο όταν μέναμε οι δυο μας.

Και πάλι 

ποιος ρώτησε πρώτος 

να μάθει την αλήθεια;

Χιλιάδες φώτα μας κοιτάζαν

και μας κρύβαν.

Μικρές φωτιές.

Πολλές φωτιές.

Κι όμως εμάς μας ζέστανε μόνο μία.

Την έκρυβα καλά

χωρίς να σβήσει.

Το ήξερες κι ας έκανες 

πως δήθεν ήταν λίγο.

Μια αγκαλιά.

Ένα φιλί.

Μία ματιά

κι όλα τα πράγματα

τα βλέπαμε αλλιώς.

Ανούσια που αποκτούσανε ουσία.

Σκοτάδια που μας τύφλωναν.

Χαμόγελα που κλείνανε πληγές.

Μ' αρέσει όπως με κοιτάς

για καν'το πάλι!

Μαζί σου έζησα

τον πλούτο της σιωπής.

Άκουσα κι είπα τόσα πράγματα.

Τα μέτρησα σε ανάσες.

Τα θυμάμαι σε μυρωδιές.

Και πριν να φύγεις απ' το "τώρα"

δώσε μου κάτι τελευταίο.

Ένα φιλί

και έναν λόγο σου καλό 

να περιμένω.

Κι ως την επόμενη φορά 

θα περιμένω.

Τρεις Φάκελοι

-Στέλλα-Λουΐζα Κατσαμπή

Τρεις φάκελοι

Ξανά μόνη έμεινα να σκέφτομαι όσα έδωσα

Αλλά περισσότερο αυτά που πήρα.

Ανοίγω λοιπόν τους φακέλους που έχω φυλαγμένα

αρχεία παλιά και σκονισμένα.

Βέβαια γράφουν τ' όνομά σου απάνω.

Τρεις φάκελοι μόνο για σένα.

Ο πρώτος φάκελος: ο έρωτας.

Σκόρπια πράγματα.

Φράσεις στις οποίες έλειπαν γράμματα,

άδειες γραμμές και σελίδες, κομμένες λέξεις.

Υπήρχαν μάλιστα και λουλούδια,

έμπρακτες αποδείξεις στάσιμης αγάπης,

Γιατί θυμάμαι ποτέ δεν ήσουν καλός στα λόγια,

αλλά και στις πράξεις σαν να υστερούσες λιγάκι.

Ο δεύτερος φάκελος: το κορμί.

Πληθώρα πραγμάτων αυτή την φορά.

Τι ωραία που είναι όλα, συμμαζεμένα!

Όλα τακτοποιημένα, αριθμημένα και ζωντανά.

Άλλωστε θυμάμαι το κορμί σου

πάντα συνέθλιβε το δικό μου με τόση χάρη.

Πως να μην είναι όλα σε τάξη;

Ο τρίτος φάκελος και τελευταίος: επικοινωνία.

Κενός, ή σχεδόν κενός.

Μόνο ένα σημείωμα που γράφει: 

"Δες τον φάκελο δύο"

Αφού θυμάμαι πως όλο το ελάχιστο της επικοινωνίας μας

κρυβόταν πίσω απ' τα κορμιά μας.

Ύστερα, έβαλα τους φακέλους στην θέση τους

και τους κλείδωσα καλά στο σκονισμένο συρτάρι της μνήμης.

Σιωπηλή όπως πάντα
όταν έχω να κάνω μαζί σου.

Κέρινα Ομοιώματα

Πάνος Κατσιαούνης

Κέρινα ομοιώματα,

στεκόμαστε ο ένας απέναντι στον άλλον.

Σώματα βουβά.

Άκαμπτα.

Λόγια απελπισίας

ή καλύτερα σιωπής.

Κρίμα για ένα "αντίο" να σκοτώσεις

τόσες "καλημέρες" μιας ζωής.

Κέρινα ομοιώματα,

μπροστά μας

ένα ζευγάρι γυναικών,

ρυτιδιασμένων.

Μας κοιτάζουν επίμονα.

Η μοίρα η κυνική.

Η αγάπη η αιώνια.

Μας κρίνουν.

Γελάνε με τις υποσχέσεις μας.

Κέρινα ομοιώματα

και το χέρι σου είναι δίπλα στο δικό μου.

Δεν ξέρω αν με αγγίζεις.

Εγώ σε κρατάω δυνατά για να μη φύγεις.

Κι όμως υπάρχουν πέντε εκατοστά απουσίας,

απόστασης.

Μία σιωπή μεταξύ των χεριών μας.

Τόσο κοντά.

Τόσο μακριά.

Τόσο εύκολα και δύσκολα μαζί.

Αλλά εγώ θέλω...

Κέρινα ομοιώματα

με δυο καρδιές σε ένα σώμα.

Το άλλο μένει κενό,

παραιτημένο σε ένα "θέλω" 

χωρίς απάντηση.

Ζητάει φωτιά για να σε κάψει.

Να λιώσει το κερί, να πάρει αυτό που πήρες.

Όχι, δεν το έκλεψες.

Στο έδωσα.

Κέρινα ομοιώματα

σε μια πόλη που δεν ενθουσιάζεται.

Δύσκολα πείθεται, ζητά κάτι αληθινό.

Κι όμως ακόμη κυνηγάει ένα παραμύθι.

Μέσα από το εύπλαστο κερί

ζητάει να φτιάξει ένα όνειρο.

Μην ερωτευτείς το ψέμα.

Θα πληγωθείς.

Μην ερωτευτείς την αλήθεια.

Θα πληγώσεις.

Κέρινα ομοιώματα

θα είμαστε για πάντα

στην αίθουσα με τις κόκκινες κουρτίνες.

Ο κόσμος θα περνά

κι εμείς θα έχουμε την ίδια έκφραση

λες και κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας.

Κι όλο και κάποιος θα κοιτάζει στη μεριά μας

να μας λυπάται

να ταυτίζεται

να μας στηρίζει.

Κι η ιστορία μας δε θα πεθάνει.

Κι όπου θα βρίσκει τέλος

πάλι από την αρχή θα ξεκινάει.