"Ιστορίες σε φόντο σέπια. Αναμνήσεις μιας μακρινής ζωής, του ξένου που κάθεται δίπλα σου. Σκόρπιες μισοσκισμένες φωτογραφίες σε μια σκονισμένη σοφίτα. Ένα παλιό σεντούκι με σπασμένες μισοτελειωμένες κιμωλίες παστελ. Διάλεξε ένα χρώμα και σβήσε το σκοτάδι του μαυροπίνακα..."
Oγάτος ξεγλίστρησε από το παραθυράκι της βεράντας για τον
βραδινό του περίπατο. Κάθε βράδυ έφευγε στις
δέκα και γυρνούσε ξημερώματα, ο ξενύχτης. Η συγκάτοικος του, γιατί οι
γάτες δεν έχουν αφεντικά, τον χάζευε να φεύγει ρεμβάζοντας στον καναπέ και πίνοντας.
Ο κτύπος της πόρτας ανατάραξε την ησυχία του μικρού
φοιτητικού σπιτιού της. Ήπιε μονορούφι το κρασί της και άνοιξε την πόρτα στον
καλεσμένο της. Το ίδιο όμορφος, το ίδιο αρρενωπός, έτσι όπως μόνο όλοι οι
σπουδαίοι άνδρες μπορούν να είναι. Ύστερα από τρία χρόνια γνωριμίας, ήταν λες
και δεν τον είχε αγγίξει ο χρόνος. Σαν να πάγωσε το ρολόι του στα τριάντα. Τώρα
πλέον, έχοντας συμπληρώσει σαράντα Απριλίους, το μόνο που τον χαρακτήριζε ήταν
ένα ελαφρύ γκριζάρισμα στους κροτάφους, γεγονός που τον έκανε ακαταμάχητα
γοητευτικό. Επικίνδυνη. Ναι, αυτή είναι η λέξη που περιγράφει την ομορφιά του.
Αφού αντάλλαξαν τα νέα τους, πέρασε η ώρα κι οι χρυσοί
δείκτες του ρολογιού της έδειχναν μία.
«Μα που είναι ο περίφημος γάτος σου;» ρώτησε περιπαικτικά.
«Ο Μάρκο Πόλο τέτοιες ώρες λείπει, βγαίνει έξω κι
ερωτεύεται. Λυπάμαι που δεν θα τον γνωρίσεις, είναι ο σύντροφος και φίλος μου.
Αυτός μου παίρνει όλη την κούραση της ημέρας με τα χάδια και τους ήχους του.
Και πάντα τρέμω πως θα μου γυρίσει. Είναι πολύ καλός και γλυκός, ποιος ξέρει με
τι θηρία τα βάζει για μια Ελένη.» απάντησε, χαμογελώντας αμήχανα.
«Έλα μην ανησυχείς» της είπε και της χάιδεψε τρυφερά το
χέρι. Εκείνο το βράδυ ήταν εκθαμβωτική. Πέρασε διακριτικά το χέρι του στα
μαλλιά της, πιάνοντας τα απαλά. Λάτρευε το σκούρο μαύρο τους χρώμα και τις
καλοσχηματισμένες τους μπούκλες. Συγκεκριμένα, ήθελε τόσο πολύ να πλέξει τα
δάχτυλα του ανάμεσα τους, κι όχι έτσι όπως κάνουν τα παιδιά στον ύπνο τους.
Αλλά έτσι όπως κάνουν οι εραστές τις στιγμές της κορύφωσης τους. Θα ήθελε πολύ
να την αγγίξει παραπάνω, μα αυτός κουβαλούσε μέσα του μια Άνοιξη σαράντα
χρόνων, κι αυτή μόλις που μπορούσε να ταξιδέψει μόνη κι ασυνόδευτη. Τον ερέθιζε
όμως η ιδέα, ότι, τον νοιάζονταν, τον έβλεπε όμορφο και δεν μπορούσε να του αντισταθεί. Γρήγορα όμως, οι σκέψεις σβήνονταν, αποδημούσαν, σαν τα χρόνια που έφυγαν.
«Ξέρεις, ξαφνιάστηκα όταν αποδέχτηκες την πρόσκληση μου.
Νόμιζα ότι δεν σε ενδιέφερε πια το να συζητάς μαζί μου» είπε εκείνη, χαμηλώνοντας
το βλέμμα της.
Την αγκάλιασε γελώντας. Έτσι της έδειχνε πως την νοιάζονταν, κι ας μην της το έλεγε ποτέ.
Σήκωσε τα μάτια της και ήταν σαν να έβγαζε τα ρούχα της. Σαν να μην είχε πια
σάρκα, να μην ήταν άνθρωπος με ηλικία, όνομα, επάγγελμα. Ήταν εκεί, και τον
κοιτούσε με τα μεγάλα καταπράσινα μάτια της, σαν να του έλεγε: Μείνε, μην
φύγεις σήμερα. Δεν ήξερε αν θα ήταν ποτέ δικός της, για μια στιγμή, για ώρες ή χρόνια. Αλλά δεν την ένοιαζε, να περιμένει. Δύσκολα εγκαταλείπει ο ερωτευμένος το απαύγασμα της αγάπης του, ακόμα και δεν μπορεί να το αγγίξει. Αλλά έτσι είναι όλες οι καταδικασμένες σχέσεις. Ο έρωτας είναι μονόπλευρος,
μόνο ο πόθος μοιράζεται. Για αυτό και παραμένουν τρυφερές. Λες κι ένα γιγάντιο
πλαφόν έχει πέσει και ορίζει τα αγγίγματα, τα χάδια, τις νύκτες.
« Ξέρω ότι με νοιάζεσαι αλλά σου αρέσω κι όλας, κάνω λάθος; Ξέρεις τι νιώθω για σένα πολύ καλά, σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο, μην το αρνηθείς» είπε επιτακτικά, καθώς τον άφηνε από την αγκαλιά της.
«Αυτό που λες δεν έχει καμία σημασία. Σαφώς σε βρίσκω όμορφη, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό» είπε ελαφρώς ταραγμένος, μα απόλυτος, για να βγει από την δύσκολη θέση.
Δεν πρόλαβε να τελειώσει την φράση του και με ένα γρήγορο σάλτο τον φιλάει
καθώς ανέβηκε στα πόδια του. Του κρατούσε τα χέρια, να τον ηρεμήσει. Μα εκείνος δεν αντέδρασε. Ήταν εξοργισμένος και αναμμένος ταυτόχρονα. Πρώτη φορά
λειτούργησε τόσο παθητικά, είχε μάθει να είναι ο κυνηγός. Δεν άργησαν να προχωρήσουν στην κρεβατοκάμαρα. Ορμητικός και απειλητικός, αποφασισμένος να συνθλίψει κάθε σπιθαμή του σώματος της. Δεν ερωτεύονταν ποτέ τις ερωμένες του. Δεν του άρεσε να χάνει τον έλεγχο. Μα όσο την άγγιζε άρχισε να τρέμει. Το βλέμμα του γίνονταν καθάριο, έχανε το μυστυριό του, λες και ήταν η πρώτη του φορά. Κοίταζε στα μάτια της κι έβλεπε όλα όσα δεν τόλμησε ποτέ ο ίδιος να νιώσει.
« Καταλαβαίνεις ότι δεν θα ξαναβρεθούμε εμείς οι δυο έτσι; σχολίασε λίγο πριν ξεκινήσει η διονυσιακή τους τελετή.
« Εσύ αποφασίζεις. Άφησε, λοιπόν, το αρωμά σου πάνω μου, απίθωσε κάθε νεκρό σου κύτταρο τα σεντόνια μου. »
Έξω από το σπίτι επικρατούσε κρύο, αέρας και βροχή. Σ' αντίθεση, με τις φλόγες των εραστών που ζέσταιναν το σπίτι. Κι αφού η οικοδέσποινα
αποκοιμήθηκε, νικήτρια εστεμμένη, ερήμωσε το σπίτι. Κι ο γάτος δεν επέστρεψε
εκείνο το βράδυ. Είχε ξεχάσει να ανοίξει του πορτάκι του και ο καημένος, κρύωνε πολύ,
χώθηκε στις ρόδες του πρώτου αμαξιού που βρήκε και αποκοιμήθηκε.
Την επόμενη μέρα, ξύπνησε ταραγμένη από τον ύπνο της,
συνειδητοποιώντας ότι ο Μάρκο Πόλο δεν κοιμόταν δίπλα της. Ξεχύθηκε
αγουροξυπνημένη στους δρόμους και την πέτυχε ο φούρναρης της γειτονιάς. Του
εξηγεί πως είχε η κατάσταση.
«Τον είδα χθες το βράδυ νομίζω, δίπλα από εκείνο το σπίτι με
τις μπουκαμβίλιες, πάνω σε ένα αμάξι. Και κατά τα χαράματα που έβγαζα τις
πρώτες φουρνιές είδα έναν κύριο να τρέχει, να βάζει μπρος και να μαρσάρει
ξεκινώντας» της είπε.
Έτρεξε και βρήκε τον χρυσαφένιο γάτο της να είναι
νεκρός. Εκείνη την στιγμή θυμήθηκε και
ποιανού το αμάξι ήταν παρκαρισμένο σε εκείνη την θέση. Της είχε πει ότι πάρκαρε
σε εκείνο το σημείο, γιατί όλες οι άλλες θέσεις ήταν πιασμένες. Πανικοβλημένος,
λοιπόν, από την όλη βραδιά, έφυγε βιαστικός από το σπίτι της. Σαν να προσπαθούσε να ξεφύγει από τον ίδιο του τον εαυτό, από τις σκέψεις, τα λόγια, τα αισθήματα που αντάλλαξαν εκπνέοντας βαριά ο ένας στον λαιμό του άλλου. Ήταν λες και οι μαυροφορεμένες μοίρες τον ακολουθούσαν σαν σκιά από πίσω του και περίμεναν να τον τιμωρήσουν. Τρέχοντας, χώθηκε στο αμάξι του και έβαλε μπρός, ξεκινώντας με ορμή.
Θρήνησε για μήνες τον σύντροφο της. Πλέον ήξερε ότι ο Μάρκο
Πόλο της, ο μικρός της εξερευνητής είχε φύγει για το μεγαλύτερο ταξίδι του
χωρίς επιστροφή. Ούτε τον εραστή της είδε ξανά, παρά μονάχα μια φορά τυχαία σε
ένα ξεχασμένο κυριλέ μπαράκι, να συνοδεύει μια όμορφη νεαρή. Σταμάτησε, να
σκέφτεται και τους δύο αγαπημένους, όταν μια μέρα ξέθαψε τα εφηβικά της
στιχάκια: «Κι είναι καταδικασμένοι να πληρώσουν με ό,τι αγαπούν όσοι τις
μοίρες ξεγελάνε, όσοι τον χρόνο
εξαπατούν με απώλειες ζωντανές τις χαρές τους τις μετράνε».
Βάζω
τις σκέψεις μου σε μια σειρά. Τραβάω
εικόνες, σκόρπιες, από το πίσω μέρος του
μυαλού. Άλλες θολές, άλλες ασπρόμαυρες,
άλλες σπασμένες σε κομμάτια, σαν να
ήθελα να ξεχάσω πολλά και παρόλα αυτά
κάτι έμεινε πίσω! Κοιτάζω μπροστά μου
το άδειο χαρτί κι ανυπομονώ να σε δω να
διαβάζεις όλα όσα δεν κατάφερα ποτέ να
σου πω...
Πίνω
και παίρνω ένα τσιγάρο από το πακέτο.
Το ανάβω κι ο καπνός φυσάει τις
μισοσκισμένες φωτογραφίες που απέμειναν
πίσω. Τι ήθελα να σου πω; Ρουφάω τον καπνό
για να μπορέσω να αντλήσω τη δύναμη να
στο πω... αν και δεν ξέρω τι είναι αυτό.
Παίζω το τσιγάρο στο χέρι μου και φτιάχνω
την ατμόσφαιρα της πρώτης μας συνάντησης.
Μου είπες "γεια" και χαμογέλασες, κι αμέσως αισθάνθηκα ότι δεν είχα άλλη
επιλογή από το να σε απολαύσω. Η ζέστη
σου με κύκλωσε και τώρα στο γκρίζο καπνό
βλέπω το πρόσωπό σου. Μου έλειψες! Αυτό
θέλω να πω, αυτό κι ότι σε θέλω. Και πώς
μπορώ να στο εξηγήσω ότι σε θέλω;
Νιώθω
το άρωμα σου να μου γαργαλάει ευχάριστα
τη μύτη, και πεθαίνω κάθε φορά που αυτή
η μυρωδιά με πλησιάζει. Πυρώνω σαν την
καύτρα από το τσιγάρο, που έφτασε κιόλας
στα μισά. Φυσώ τον καπνό με μανία, σαν
τον αέρα που είχε τότε, δίπλα στη θάλασσα.
Το πρώτο φιλί... και χάθηκα για 3 δεύτερα
από το πρόσωπο της γης. Τι να πεις; Ίσως
κανείς δεν με ήθελε... γι αυτό και χάθηκα!
Σε ξαναφίλησα, και πάλι, και πάλι και
πάλι, και τόση ώρα πέρασε που ο κόσμος
έγινε μικρός όπως τα βότσαλα στα πόδια
σου. Το θυμάμαι. Λουσμένος στη μυρωδιά
σου, έπαιζα κρυφτό με τις λέξεις για να
μην σου πω ό,τι σκέφτομαι και σε
τρομάξω.... Κι έπειτα έφυγα!
Και
πάλι ένιωθα κάτι περίεργο στα χείλη.
Και το άρωμα σου άρχισε να χάνεται...δεν
το άντεχα! Κι όμως δε σε ξέχασα! Πήρα
κάτι από σένα εκείνο το πρωινό, δε σε
ξέχασα! Ίσως κάποια στιγμή το κάνω, αλλά
όχι τώρα... Ίσως όταν θα είμαι πολύ μεγάλος
για να μπορέσω να νιώσω όσα θα πρεπε...
Ζηλεύω
τους δυστυχισμένους, που κλαίνε γιατί
δεν έχουν αυτό που θέλουν... είμαι ένας
από αυτούς τώρα... μέθυσα κι έκλαψα την
ίδια στιγμή! Και το τσιγάρο τελειώνει.
Και φυσώ για τελευταία φορά. Όσο κάνει
να βγει ο καπνός από μέσα μου, τόσο να
μείνεις για πάντα στην ψυχή μου...
“Μείνε”
της είπε καθώς εκείνη άρχισε να ντύνεται
βιαστικά, καθισμένη στο κρεβάτι δίπλα
του. Έκπληκτη τον κοίταξε στα μάτια, ένα
γρήγορο βλέμμα που πέρασε πάλι στο μαύρο
της φόρεμα εκείνο με τα κρόσσια. Τα
σιχαινόταν κάθε φορά που τα άγγιζε, αλλά
ήταν η στολή που φορούσε κάθε τόσο στις
παρουσιάσεις της στους πελάτες.
“Δεν
έχω χρόνο” του είπε και σηκώθηκε
προσπαθώντας να κλείσει το φερμουάρ
πίσω στην πλάτη της. Εκείνος δεν έκανε
κίνηση να τη βοηθήσει. Έτσι έδειχνε ότι
ήθελε να την κρατήσει λίγο παραπάνω στο
δωμάτιο.
“Δέκα
λεπτά, πέντε...τι νόημα έχουν πέντε
λεπτά;” τη ρώτησε με αυτό το βλέμμα που
ήξερε ότι λιώνει τους πάγους και της
πιο ψυχρής καρδιάς. Γιατί τέτοια ήταν
κι η δική της. “Τι σε έπιασε τώρα;” είπε
αδιάφορα καθώς στερέωνε τα μαλλιά της
ψηλά ενώ το ένα της χέρι ήταν ήδη στην
τσάντα της, ψάχνοντας το κραγιόν της για να
ανανεώσει το μακιγιάζ της.
“Αύριο
θα ξαναβρεθούμε. Ξέρω ότι δεν ήταν στο
πρόγραμμα, είχαμε πει μόνο μια φορά την
εβδομάδα αλλά έχω έναν σημαντικό πελάτη
και χρειάζομαι υποστήριξη. Σε πειράζει;
Το ξέρω ότι έχεις το πρόγραμμα σου και
είχαμε πει...” σταμάτησε για λίγο όταν
αντιλήφθηκε ότι το βλέμμα του δεν ήταν
πλέον πάνω της. Εκείνος εκμεταλλεύτηκε
γρήγορα την παύση της και εκπνέοντας, ξάπλωσε στο κρεβάτι. “Δεν έχω
πρόβλημα να βρισκόμαστε και κάθε μέρα”
της είπε με παράπονο αφήνοντας να
εννοηθεί ότι εκείνη είχε κανονίσει το
πρόγραμμα και των δύο. “Εγώ είμαι μόνο
για λίγο. Σωστά;” της είπε. Εκείνη
σταμάτησε για δευτερόλεπτα να σκέφτεται
την παρουσίαση, το γραφείο, τους υπαλλήλους
της, αλλά συνέχισε να ετοιμάζεται χωρίς
να αφήσει να φανεί ότι έχασε την αυτοσυγκέντρωση
της.
“Λοιπόν,
πάω. Το δωμάτιο το έχω πληρώσει...”
“Όπως
πάντα” τη διέκοψε.
Εκείνη
έγνεψε καταφατικά, κρατώντας αυτό το
υποκριτικό χαμόγελο που καρφίτσωνε και
στις παρουσιάσεις της κι έπειτα παίρνοντας
την τσάντα και το παλτό της έκλεισε την
πόρτα πίσω της. Έτσι, χωρίς κανένα φιλί
αποχαιρετισμού. Χωρίς υποσχέσεις και
ευχές για καλή επιτυχία. Και δεν ήταν
ότι αυτός δεν ήθελε να τα πει. Εκείνη
είχε πει ότι δε θέλει να τα ακούει.
Η
σχέση τους εδώ και τρία χρόνια ήταν
τυπική σε αυτό το κομμάτι. Εκτός από τις
ώρες που περνούσαν στο κρεβάτι κάνοντας
σεξ και ανταλλάσσοντας βρώμικες κουβέντες
που βασίζονταν μόνο πάνω στις ορμές
τους, όλα τα άλλα ήταν τυπικά. Σαν δύο
ξένοι. Μια συμφωνία που είχε σαν όρους
το σεξ και την τήρηση μυστικών. Των δικών
της μυστικών, όταν κατά καιρούς την
έπιανε αυτή η ανεξέλεγκτη μελαγχολία
που οδηγούσε σε φρικτές σκέψεις
αυτοκτονίας ή ακόμη και δολοφονίας. Δεν
άντεχε της ζωή της έτσι όπως την είχε
φτιάξει. Μόνο μαζί του ήταν λίγο
περισσότερο αληθινή.
Άνοιξε
την πόρτα του γυάλινου γραφείου της κι
άφησε τα πράγματα της στον δερμάτινο
καναπέ δίπλα στην πόρτα. Έκατσε στην
πολυθρόνα της παραιτημένη και κάθε τόσο
ερχόταν στο μυαλό της η εικόνα του, έτσι
όπως τον είχε αφήσει πριν λίγο, ημίγυμνο
και νωχελικό στο κρεβάτι με κλειστά
μάτια κι ένα μειδίαμα αμυδρό, ανεξήγητο
και καθησυχαστικό. “Μ' αγαπάει...”. Μια
αδιάφορη σκέψη που πέρασε από το μυαλό
της αλλά κοντοστάθηκε τόσο όσο το βλέμμα
της να πέσει στην κορνίζα του συζύγου
της. Λες και το σύμπαν εκείνη τη στιγμή
της έδινε περιπαιχτικά έναν λόγο για να
σιχαίνεται τη ζωή της.
Είχε
πάρει τώρα το δρόμο της επιστροφής. Το
σπίτι της ήταν αρκετά μακριά από τη
δουλειά της. Η απόσταση για μια φορά της
έδωσε το χρόνο να μιλήσει λίγο με τον
εαυτό της. Αυτό δεν το έκανε πότε. Ένα
κάψιμο στο στομάχι, ένα άδειο συναίσθημα
κι η εικόνα του στο κρεβάτι. Αυτό το
βλέμμα που την είχε ζεστάνει μέσα της
έστω και για λίγα δεύτερα.
“Γιατί
δεν τον χωρίζεις να τελειώνουμε;”
Θυμόταν
τώρα εκείνο το σκηνικό στο εξοχικό της,
που είχαν βρεθεί πριν κάνα δυο μήνες οι
δυο τους. Μια έκτακτη συνάντηση. Εκείνη
το είχε ζητήσει. Είχε μόλις μάθει ότι ο
σύζυγος της είχε σχέσεις με τη γραμματέα
του. Αρχικά προσπάθησε να τον δικαιολογήσει.
“Το ίδιο κάνουμε και οι δυο, γιατί να
του ρίξω το φταίξιμο;” αλλά ήξερε ότι
κάτι άλλο την έτρωγε περισσότερο. Αυτό
το συναίσθημα αδικίας που την έκανε να
κλαίει από τα νεύρα της, ότι αυτός ήταν
ευχαριστημένος ενώ εκείνη όχι. Αυτός
έκανε ό,τι ήθελε, είχε γυναίκα, σπίτι
και δουλειά, τώρα είχε και ερωμένη που
τον ικανοποιούσε πολύ περισσότερο από
την ίδια. Κι ήταν καλά. Χαμογελούσε σαν
ηλίθιος όταν ξεστόμιζε απερίσκεπτα τη μία
δικαιολογία μετά την άλλη, μόνο και μόνο
για να φανεί ανώτερος. “Το έκανα και
δεν το κατάλαβε” σκεφτόταν αυτός. Όμως
εκείνη το ήξερε, κι αυτό και πολλά άλλα.
Δεν μίλησε ποτέ. Τα κράταγε όλα μέσα
της, με το χάρτινο χαμόγελο καρφιτσωμένο
στο πρόσωπο της, έδειχνε περήφανη για
τον άνθρωπο που παντρεύτηκε. Και μέχρι
ενός σημείου δεν την ένοιαζε. Το να
δείχνει ερωτευμένη δεν μπορούσε, όσο
κι αν το πίεζε. Αλλά αυτά δεν τα ήξερε
κανείς. Μόνο ο κρυφός της εραστής.
“Έχεις
επιλογές και τις πετάς!” της είχε πει
εκείνος. Αν επέλεγε σωστά ίσως τώρα να
ήταν αλλιώς. Τώρα το σκεφτόταν περισσότερο.
Πάλι όμως αυτή της η σκέψη επισκιάστηκε
στα δευτερόλεπτα.
“Όταν
έχεις κάποιον που φοβάσαι δίπλα σου,
ξέρεις ότι ποτέ δε θα τολμήσει να σου
κάνει κακό” συνέχιζε να λέει στον εαυτό της. Τον είχε πείσει.
Μπήκε
στο σπίτι της αγανακτισμένη, αλλά δεν
ήταν κανείς. Τράβηξε την τσάντα της από
τον ώμο και άρχισε να ψάχνει το κινητό
της. Του έστειλε μήνυμα.
“Θέλω
να σε δω. Θα χωρίσω.”
Για
μερικά δευτερόλεπτα μετάνιωσε για το
μήνυμα. Μια βεβιασμένη απόφαση που θα
μπορούσε να της κοστίσει πολλά. Η απάντηση
του της διέλυσε κάθε αμφιβολία.
“Πάνε
οι κωδικές λέξεις και τα νούμερα; Πες
μου πότε!”
Χαμογέλασε.
Τον φανταζόταν τώρα με αυτό το αφελές
βλέμμα λες και ήταν μαθητής λυκείου που
δεν καταλάβαινε την Άλγεβρα. Έτσι
αντέδρασε και τότε που του είχε εξηγήσει
τον κώδικα επικοινωνίας τους. 003 σήμαινε συνάντηση, 002 ήταν η ώρα και 005 ήταν
το ξενοδοχείο. Οποιοσδήποτε αριθμός ή
γράμμα μετά από αυτούς δήλωνε την ακριβή
ώρα, το όνομα του ξενοδοχείου και τον
αριθμό του δωματίου. Τα είχε σκεφτεί
όλα για να μη μάθει κανείς τον κρυφό
εραστή της. Τώρα όμως δε χρειαζόταν να
κρύβεται πια.
Μετά
από δύο ποτήρια κρασί ήταν πλέον πιο
ψύχραιμη. Θα περίμενε λίγο καιρό και θα
έκανε όλες τις απαραίτητες διαδικασίες
για το διαζύγιο. Έπειτα θα εξαφανιζόταν
μαζί του κάπου στο εξωτερικό. Μια άλλη
ζωή, αληθινή, χωρίς να υποκρίνεται κάποια
άλλη πλέον.
Είχαν
περάσει δύο μήνες από εκείνη τη νύχτα
που πήρε τη μεγάλη απόφαση. Με το σύζυγο
της δε βρισκόταν σχεδόν ποτέ στο σπίτι.
Η επικοινωνία τους είχε μειωθεί σημαντικά, σε λειψά τηλεφωνήματα πέντε δευτερολέπτων
και περισσότερο σε μηνύματα που άφηνε
ο ένας στην ιδιαιτέρα του άλλου.
“Πότε
θα φύγουμε;” της είπε εκείνη τη μέρα
λίγο πριν το πάρτι μασκέ της εταιρείας.
Ξαπλωμένοι οι δυο τους στο κρεβάτι
αγκαλιά, εκείνη ένιωθε το χτύπο της
καρδιάς του πιο δυνατό. Ένιωθε ασφάλεια
πια και πιο σίγουρη για την απόφαση που
είχε πάρει.
“Τελευταία
φορά θα παραστήσω αυτό που θέλουν όλοι
να δουν. Έπειτα θα τελειώσει.”
Ντύθηκαν
κι οι δυο και αντάλλαξαν ένα παθιασμένο
φιλί λίγο πριν βγουν από το δωμάτιο.
Εκείνος ίσιωσε τη γραβάτα του και εκείνη
έβαλε τη μάσκα της, προσπαθώντας να μην
χαλάσει τα μαλλιά της. Κατέβηκαν τις
σκάλες με διαφορά μερικών λεπτών αλλά
κανείς δε μπόρεσε να το προσέξει.
Οι
καλεσμένοι στην αίθουσα εκδηλώσεων του
ξενοδοχείου ήταν διάσπαρτοι, επίσημα
ντυμένοι φορώντας μάσκες και κρατώντας
ένα ποτήρι σαμπάνια. Αναλώνονταν σε
επαγγελματικές συζητήσεις σε κουτσομπολιά,
χαμογελούσαν και χόρευαν.
Εκείνη
πλησίασε ένα φιλικό ζευγάρι και άρχισε
να χαμογελάει, όχι ψεύτικα πλέον. Έβλεπε
το μέλλον της και χαιρόταν που σε λίγο
όλη αυτή η επιφανειακή λάμψη θα σταματούσε
να τη ζαλίζει και να την αποσπά από την
αλήθεια της ψυχής της. Της ζωής
που ήθελε να ακολουθήσει μαζί του.
Τον
έψαξε για λίγο μέσα στο πλήθος αλλά δεν
μπορούσε να βρει το πρόσωπο του. Τόσες
μάσκες, άλλες πολύχρωμες άλλες ασπρόμαυρες, αλλά τα μάτια του δεν ήταν πουθενά. Η
μπάντα που έπαιζε ζωντανά μουσική
τελείωσε το τραγούδι της κι ο κόσμος
άρχισε να χειροκροτεί. Εκείνη ένιωσε ένα
χέρι να την αγγίζει στον αγκώνα της και
γύρισε για να δει ποιος είναι. Η μάσκα
του διαβόλου, σε κόκκινο και μαύρο χρώμα
κάλυπτε την ταυτότητα του άντρα που
είχε μπροστά της. Εκείνη χαμογέλασε
αμήχανα κι εκείνος με μια κίνηση έβγαλε
τη μάσκα του.
“Περνάς
καλά;” της είπε απότομα ο σύζυγος της
καθώς έριχνε κλεφτές ματιές τριγύρω και τραβώντας τη γυναίκα του λίγο πιο μακριά
από το φιλικό τους ζευγάρι. Εκείνη πάγωσε
το χαμόγελό της απογοητευμένη και τον
ακολούθησε για να μην τραβήξει τα
βλέμματα των παρευρισκομένων. “Με
δημοσιογράφο πηδιόσουν;” της είπε με
έναν τόνο ανωτερότητας αφήνοντας να
εννοηθεί ότι εκείνος δεν θα έκανε ποτέ
κάτι τέτοιο. “Μπορούσες να με απατήσεις
με όποιον ήθελες αλλά αυτό είναι τραγικό
ακόμη και για σένα! Σε είχα για πιο
έξυπνη”. Άφησε το χέρι της αντανακλαστικά
κι έφτιαξε τη γραβάτα του στερεώνοντας
τη μάσκα κάτω από τη μασχάλη του.
“Δεν
καταλαβαίνω για τι πράγμα μιλάς” είπε
χαμογελώντας.
“Αλήθεια;
Κάποιος μου έστειλε ένα άκρως απειλητικό
μήνυμα ότι θα εκθέσει εμένα και σένα
γνωρίζοντας πληροφορίες που καλό θα
ήταν να μη μαθευτούν. Λέει ότι είχε σχέση
μαζί σου όλο αυτόν τον καιρό. Ο πιτσιρικάς
που ανέβηκε μαζί σου στο δωμάτιο δεν
ήταν;”
Προσπάθησε
για λίγο να πιάσει την ανάσα της. Τα
χέρια της είχαν παραλύσει και προσπάθησε
να μη δείξει τίποτα βάζοντας τα στη μέση
της. Έκανε να μιλήσει αλλά καμία λέξη
δεν μπορούσε να εξηγήσει όσα της έλεγε
ο σύζυγός της. Τίποτα δεν είχε νόημα.
Είχε τελειώσει.
“Ευτυχώς
τον βρήκαν οι άνθρωποι μου και τον
έβγαλαν από 'δω μέσα! Πες μου, πόσο ηλίθια
μπορεί να είσαι και να μας έθεσες σε
τέτοιο κίνδυνο;”
“Δεν
ήταν αυτός!” προσπάθησε να πείσει τον
εαυτό της. Αλλά χωρίς επιτυχία.
“Σε
έδωσε. Ήσουν απρόσεχτη, αφηρημένη. Καμία
σχέση με τη γυναίκα που παντρεύτηκα.”
Ο
σύζυγος της απομακρύνθηκε γελώντας για
να χαιρετήσει κάποιους από τους γνωστούς
του. Εκείνη χλωμή και μπερδεμένη στεκόταν
στη μέση της σάλας προσπαθώντας να πάρει
ανάσα. Το φουστάνι της στενό, τα μαλλιά
της την ενοχλούσαν, ο κόσμος γύρω της
την κοιτούσε με απέχθεια, κοροϊδευτικά,
γελούσε μαζί της. Τα χέρια της έτρεμαν
από ντροπή... από οργή... δεν μπορούσε να
καταλάβει. Ένιωθε μετέωρη ανάμεσα σε
δύο κόσμους. Είτε όντως την εξαπάτησε
είτε ήταν μια τυχαία παρεξήγηση. Και πάλι, δεν ήξερε τι
ήταν καλύτερο. Ο κρυφός της εραστής, ο
άνθρωπος που ήξερε τα πάντα για αυτήν
κι όμως κανείς δεν ήξερε την ύπαρξη του,
την είχε προδώσει.
Η
μπάντα τώρα έπαιζε το τραγούδι που σαν
ειρωνεία τη χτυπούσε στο κεφάλι με
μανία, για το λάθος της, την απροσεξία
και την επιπολαιότητα της. Τα χείλη της
άρχισαν να τρέμουν μέχρι που σχημάτισαν
ένα χαμόγελο. Όχι χάρτινο. Ειρωνικό. Σαν
το τραγούδι που ηχούσε τώρα σαν τιμωρία
στα αυτιά της.
Ημέρα εορταστική. Στο σπίτι υπήρχε ένα τραπέζι και πολύφωτα που έδιναν ρυθμικά το φως τους, πάνω σε μια σωρεία ανθρώπων με
ποτήρια κρασιού στο χέρι. Μέσα στα μικρά «πηγαδάκια» των ανθρώπων, δέσποζε η
φιγούρα του πατέρα του. Μεγαλοδικηγόρος, Μεγαλόστομος και Ρητορικός.
« Εμένα ο γιος μου, θα γίνει καλύτερος νομικός από εμένα. Θα
μπει στο διπλωματικό σώμα, θα μπει στο Ευρωκοινοβούλιο, η επιτυχία του στης πανελλήνιες
είναι μόνο η αρχή» κραύγαζε γεμάτος έπαρση στους συνδαιτημόνες του.
Ημέρα πένθιμη. Στο
δωμάτιο του, στην άκρη του κρεβατιού του καθόταν ο γιος, ντυμένος στα καλά του
για την δεξίωση των γονιών του. Είχε κάνει το μηχανογραφικό του, πρώτη επιλογή
: Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Νομική σχολή. Κοιτούσε το
αποδεικτικό έγγραφο της ένταξης του στην σχολή και βούρκωνε. Δεν ζητούσε αυτό απ’
την ζωή του, ούτε ήθελε όλα τα μεγαλεπήβολα σχέδια του πατέρα του. Αντίθετα,
ονειρευόταν να γίνει θεατρικός συγγραφέας. Νύχτες ξημεροβραδιάζονταν να
αποκωδικοποιεί τα τεχνικά σχήματα, τις έννοιες, το ύφος του Σαίξπηρ στον
«Άμλετ». Έγγραφε κι έσβηνε, και παρακαλούσε να υπάρξει εκεί έξω κάποιος που θα
έδινε αξία στις ταπεινές του λέξεις. Και φυσικά, πώς να τολμήσει να πει στον
πατέρα του για τα όνειρα ζωής του. Η κυνικότητα και η εριστικότητα του
Μεγαλοδικηγόρου θα του συνέθλιβε κάθε ελπίδα, κάθε σπιθαμή του προσωπικού του
καταφύγιου. Δεν θα είχε σημασία που το αγαπούσε, που είχε ταλέντο, που ήταν η
πηγή της ευτυχίας του, δεν θα είχε σχέση με την νομική κι αυτό του ήταν αρκετό.
Μα ούτε στην μητέρα του μπορούσε να μιλήσει. Η δυστυχία της ήταν τόσο δυνατή
που δεν άντεχε να την επιβαρύνει κι άλλο. Δεκαοχτώ χρόνια διαφορά είχαν με το
πατέρα του, κι εκείνη σκοτεινιασμένη της εξουσίας και της δόξας του, άβουλη και
αφανής, βυθίζονταν στις γυναικοπαρέες της υψηλής κοινωνίας, παίζοντας μπιρίμπες
και αγοράζοντας ακριβά φορέματα, που δεν τα φόραγε ποτέ. Κι όταν τέλειωναν «τα
εν δήμω», στο σπίτι επικρατούσε μια ανιαρή σιωπή, την οποία ενίοτε έσπαγε ο
Μεγαλοδικηγόρος μιλώντας για τα σχέδια του.
Σκούπισε τα μάτια
του, ανασηκώθηκε και κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Στο πρόσωπο ήταν ίδιος ο πατέρας
του, μα όχι και στη σκέψη. Αυτός ήταν εσωστρεφής και ταπεινός. «Μελετηρό παιδί,
ο καλύτερος μαθητής, μα ντρέπεται να μιλήσει» έλεγαν και ξανάλεγαν οι καθηγητές
του. Αφού αναμείχθηκε στο πλήθος, άρχισε ο πατέρας του να μιλάει εκ μέρους του
γιου του, να καυχιέται για τα επαγγελματικά του κατορθώματα και για το πόσο
επιτυχημένος πατέρας ήταν.
Όταν άδειασε το
σπίτι, ο πατέρας του έβαλε ένα ουίσκι, όπως συνήθιζε τα βράδια, και η μητέρα
έπαιζε με το κινητό της. Έτσι πέρασαν τα χρόνια. Το ίδιο μοτίβο επαναλήφθηκε,
σε γιορτές, αργίες, στην ορκωμοσία του, ώσπου πέθαναν οι γονείς του κι έμεινε
παντελώς μόνος. Κοίταζε πάλι τον εαυτό του στον καθρέφτη, και δεν έβλεπε
κανέναν πλέον. Είχε γίνει ο κανένας. Τα είχε όλα. Λεφτά, ερωμένες, δουλειά. Δεν
ήταν όμως κανείς. Ήταν ο γιος του περιβόητου Μεγαλοδικηγόρου, που είχε ξεχάσει
να είναι πατέρας, της κυρά-κατίνας, που είχε ξεχάσει να είναι γυναίκα.
Ευνουχισμένος, προδομένος από τα όνειρά του, από την «δειλία» του να κυνηγήσει
τα όνειρα του, έγινε ο κανένας. Το αγόρι που έγραφε μανιωδώς για να παίρνει
ζωή, να δίνει ρόλους και οντότητες, πλέον μετατράπηκε σε μια μηχανή που
υπέγραφε συμβόλαια και ενέκρινε δικογραφίες. Δεν ερωτεύτηκε ποτέ, δεν έγραψε
τίποτα ξανά, δεν ήταν τίποτα για κανέναν. Δεν ανήκε ποτέ στον εαυτό του, αλλά
στην ζωή που του έδωσαν άλλοι. Ούτε μεγαλοδικηγόρος έγινε. Μια μετριότητα παρέμεινε,
όπως κι όλοι όσοι δεν τολμάν ποτέ για τίποτα, όπως όλοι όσοι βολεύονται.
Και περάσαν και τα
χρόνια του και τα νιάτα του. Ήρθε και ο καιρός του. Το γύρισε στον Θεό, μήπως
και βρει νόημα κάπου. Μα κι ο θεός δεν ασχολούνταν με τους χλιαρούς:"Ξέρω τα
έργα σου. ούτε ψυχρός είσαι ούτε ζεστός. Είθε να ήσουν ψυχρός ή ζεστός. Έτσι,
επειδή είσαι χλιαρός και ούτε ζεστός ούτε ψυχρός, μέλλω να σε κάνω εμετό από το
στόμα μου." (Η επιστολή στην εκκλησία της Λαοδίκειας, Αποκάλυψη Ιωάννου).
Μετά από τόσα χρόνια,
έπιασε χαρτί και μολύβι, μήπως και γεμίσει λίγο τον χρόνο του. Ξέθαψε τα
εφηβικά του έργα, κι άρχισε να ξεκινάει η τέρψη. Έγραφε μανιωδώς, άυπνος έμενε
τα βράδια. Σαν ένας άλλος Παπαδιαμάντης που δεν αναγνωρίστηκε ποτέ.
.jpg)