Στέλλα-Λουΐζα Κατσαμπή, Αύγουστος 2017
Ευμενίδα κόρη
Όλα τα εθαψες, αγαπη μου,
Το μικρο παιχνιδιαρικο κορίτσι
Το σώμα σου τραχύ και ξεσκισμένο
Να στο φτιάξω προσπαθώ μια ολόκληρη ζωή
Της Αληκτους το ενακτηριο λάκτισμα
Πηγή των βασάνων σου
Τροφή των δαιμόνων σου
Να κλαις απο θυμό και λύπη
Με τις ερινύες στο κατόπι σου
Να σου γδέρνουν το κούφιο το κορμί
Αφέθηκες με ψυχή αποστεωμένη
Να απαρνείσαι το κατάδικο σου παρελθόν
Καταδικασμένη στων ζωντανών τον κόσμο
Αποζητεις τον άλλον, του Αχέροντα
Περιφέρεσαι με εναν οβολό
Μην τυχόν και τη μοίρα σου αλλάξεις
Τα έβαλες με τους ζωντανούς
Και όσους αθάνατους ονομασες
Και ποιον άλλον όρκο πίστης να αθετήσεις;
Της νέμεσις τον οίκτο μην τον καρτερείς
Κι όλα αυτα που σκότωσες
Σε άφησαν να ζήσεις
Τιμωρημένη και μονάχη
Τώρα πια ποιος να σε σώσει;
Έμεινες κατάμονη σε θεού αγνώστου την οργή
