23 Δεκ 2015

Βραδινή συζήτηση σε μπαρ

-Στέλλα- Λουΐζα Κατσαμπή, Δεκέμβριος 2015

Βραδινή συζήτηση σε μπαρ


-«Μα πως μοιράζεις την αγάπη στα δύο» με ρώτησε μια φίλη που ‘χε να με δει καιρό, σε ένα ήσυχο μπαρ του κέντρου.

Γέλασα αυτάρεσκα τόσο δυνατά που τραντάχτηκε το τραπέζι από την ένταση. «Μωρό μου, δεν μοιράζω καμία αγάπη, γιατί η αγάπη δεν είναι κάτι συγκεκριμένο και αναλώσιμο, να το σπας στα δύο. Μπορείς να μοιράσεις την μοναξιά ή την λύπη, να την διασπάσεις σε τεταρτημόρια, να μετριέται σε πεντόκιλα ή τεμάχια; Δεν νομίζω. 
-«Ναι αλλά λες ότι αγαπάς δύο άνδρες ταυτόχρονα, γίνεται αυτό».
Άναψα τσιγάρο, και πήρα το κλασικό ύφος που έχω όταν θέλω να μιλήσω αναλυτικά. Έγινα ξύλινη και  τα μάτια μου άδειασαν από κάθε ζεστασιά. 
-«Δεν αγαπάω δύο άνδρες. Είναι στην ουσία δύο όψεις ενός νομίσματος»
-«Σαν πολύ Σουηδικά δεν μας τα λες;!»
-«Να εξηγηθώ. Θα έπρεπε να τους ήξερες για να καταλάβεις. Βλέπεις τον ένα τρυφερό, συναισθηματικό και ευαίσθητο, τον άλλο ορμητικό, βάναυσο και εγωπαθή. Ο ένας τόσο ανθρώπινος, απτός και άλλος τόσο θεϊκός και άυλος. Ο ένας θέλει να σου κάνει έρωτα, να σε λατρέψει κι ο άλλος να σε πηδήξει συνθλίβοντας σε. Και οι δύο, όμως, μοιράζουν τον ίδιο πόθο και ηδονή, ο τρόπος είναι αυτός που αλλάζει. Εξάλλου είναι σε άρρηκτη σύνδεση. Αν δεν υπήρχε ο ένας δεν θα υπήρχε ο άλλος. Αν δεν σκλήρυνα δεν θα μπορούσα να μαλακώσω απ την αβρότητα, και αν δεν δεχόμουν την αβρότητα δεν θα διεκδικούσα την υπέρτατη φαντασίωση μου. Κι αν τους δεις πως κινούνται εναντίον μου θα έβλεπες το κοινό τους σημάδι: λαγνεία. Αρχαίο, πρωτόγονο, βιβλικό συναίσθημα. Και έχει το βίωμα τις αμαρτίας και της λύτρωσης, σαν όλα τα κοινωνικά κατασκευάσματα που μας μάθανε από μικρούς. Κάτι τέτοιο είναι και η αγάπη, που λες. Κοίτα την λοιπόν, πως είναι απ την μάνα, πως είναι απ’ τον πατέρα, απ’ τους φίλους, απ τα ζώα. Ποτέ δεν είναι ίδια, ποτέ δεν μοιράζεται το ίδιο.
-«Τι κερδίζεις με όλα αυτά δεν μπορώ να καταλάβω. Όλοι θέλουμε να ανήκουμε κάπου, όσο κι αν θέλουμε να ξεχωρίζουμε»
-«Κατάφερα να κάνω τη ζωή μου ένα έργο τέχνης. Βλέπεις όλες αυτές τις ταινίες, τις Στάρλετ, τα μεγάλα φώτα και λες δεν γίνονται αυτά. Τα μοιραία πάθη, τα μοιραία λάθη. Κι όμως, τολμώ και μακαρίζω τον εαυτό μου ότι ζω την ζωή που ονειρεύτηκα, όπως την ονειρεύτηκα. Και διαθέτω αρκετό κυνισμό για να ξέρω πως δεν θα διαρκέσει ούτε μέχρις αύριο, αλλά καθόλου δεν με νοιάζει. ΄Η ακόμη, μπορεί απλά να είμαι ένα νυμφίδιο που ο υπέρμετρος ναρκισσισμός και ερωτισμός του, το φλομώνει συνεχώς με καλλιτεχνικές φανφάρες για να δικαιολογηθεί. Και ξέρω, ότι η αγάπη μου, δεν είναι αγάπη στα μάτια των άλλων, μα δεν χρειάζεται να είναι. Εγώ ανήκω και στους δυο, χωρίς όμως να είμαι δική τους. Η αφοσίωση μου, η λατρεία μου μπορεί και απομονώνεται, αλλά όχι να διασπάται. Κι αυτό είναι που τους καθιστά στα μάτια μου εξίσου σημαντικούς και ολότελα άνδρες της καρδιάς μου. Και δεν ξέρω αν γίνομαι μισητή ή άξια φθόνου για τον κόσμο. Αλλά θα έπρεπε, γιατί αυτό που έχω δεν είναι τίποτα λιγότερο από αυτό που ευχήθηκα να έχω. Και είμαι ευτυχισμένη, γιατί μοιράζω την ψυχή μου σε λέξεις, σε βλέμματα, σε μουσική. Αχόρταγα και ακόρεστα, όσο το πάθος μου για αυτούς.

-«Δεν θα σε καταλάβω ποτέ. Μα δεν χρειάζεται. Γιατί είσαι εσύ. Και πάντα θα είσαι εσύ. Η εσύ μου, η αγαπημένη μου εσύ.»