27 Νοε 2017

H τέχνη της ωμότητας

-Στέλλα-Λουΐζα Κατσαμπή, Νοέμβριος 2017

H τέχνη της ωμότητας

Δυο λιοντάρια μέσα σε ένα θέατρο
Χορτάτα
Περίοδος ζευγαρώματος
Το αρσενικό δαγκώνει τη λέαινα
Τη πληγώνει, πονάει
Βρυχάται
Μα κάθεται
Πρέπει να γίνει μάνα

**************************************************

Εμείς οι δυο
Πεινάμε
Σε τέσσερις τοίχους
Όλες οι οριζόντιες επιφάνειες δικές μας
Σου σκίζω την πλάτη
Μου δαγκώνεις το πλευρό
Στην πραγματικότητα
Εσύ έχεις φτιαχτεί απ’ εμένα
Δεν με γουστάρεις
Με οδηγείς λίγο πριν το θάνατο
Πονάω
Αιμόφυρτη στριγγλίζω φθόγγους
Μα κάθομαι.
Πρέπει να γίνω μάνα
Πρέπει πρώτα να χύσω
Και μετά να  γεννήσω
Πρέπει να γράψω
Από τα χέρια σου μπορώ να γλιτώσω
Η τέχνη με σκοτώνει χειρότερα

**************************************************

Σε μισώ και φλέγομαι
Με αηδιάζει η αδιαντροπιά σου
Η λέξεις βδελύγματα πάνω σου
Τις γλείφω
Τις καταπίνω
Λεκέδες στο φως μου
Με πνίγει το σκοτάδι σου
Δεν φεύγω όμως
Πονηρή αδίστακτη ύαινα
Σε χρησιμοποιώ
Ακούσιος πατέρας των παιδιών μου
Μόνο αυτά θα ξέρουν τ' όνομα σου
Κι εσύ ότι ειν' δικά σου
Η τέχνη μου δεν θα σε σώσει
Κι ελπίζω να μην με σκοτώσει

**************************************************

Τρέχω σε άλλα αρσενικά
Γλείφουν τις πληγές μου
Μου φτιάχνουν καφέ
Πεινάω
Μου δίνουν κουλουράκια κανέλας
Καιροφυλακτώ τις νύχτες
Που γυρίζεις σε εμένα
Να με ξεσκίσεις
Να με διαλύσεις
Να γράψω

Συγγνώμη



11 Νοε 2017

Αγαπώντας έναν Νάρκισσο

-Στέλλα-Λουΐζα Κατσαμπή, Νοέμβριος 2017

Αγαπώντας έναν Νάρκισσο

  Πρώτος χρυσός κανόνας για να αγαπήσεις έναν νάρκισσο, είναι να παραδεχτείς πως είσαι ένας.  Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
  Κατάλαβα ότι είμαι νάρκισσος όταν βρήκα και ακούμπησα αυτή τη διαταραχή προσωπικότητας μου σε ένα άλλο υποκείμενο. Ο Φρόιντ λέει ότι αγαπάμε με δύο τρόπους: με τον ναρκισσιστικό και τον ανακλητικό τύπο. Ο πρώτος αφορά ένα άτομο που μας θυμίζει ένα κομμάτι του εαυτού μας, κάτι που θα θέλαμε να ήμαστε ή κάτι που ήμασταν στο παρελθόν. Ο δεύτερος αφορά τα άτομα που μας φροντίζουν, μας προκαλούν ασφάλεια και προστασία, μαζί με όσους υποκαθιστούν τέτοιου είδους πρόσωπα. Σε αυτό το σημείο κατάλαβα πως ότι αντιλαμβανόμουν ενστικτωδώς μέχρι τώρα για τις ερωτικές μου σχέσεις είναι κάτι πιο βαθύ (που με λερώνει). Διαστρεβλωμένος ερωτισμός, ανασφάλεια και ένα άπιαστο ιδανικό Εγώ, κληροδοτημένο από τις προσδοκίες όλων των μεγαλομανών συγγενών μου.
  Όπως καταλαβαίνετε δεν θα μιλήσω για τα στοιχεία προσωπικότητας κάποιου παλιού μου αγαπημένου, αλλά για την  πελώρια, τιτανομέγιστη προβολή μου πάνω του. Σαφώς ο έρωτας έχει ένα κομμάτι προβολής μέσα του. Ερωτευόμαστε πραγματικά γιατί έχουμε ανάγκη να επαναδομήσουμε την σχέση μας με τον εαυτό μας, να ωριμάσουμε, να τον αλλάξουμε ή ακόμη και να τον καταλάβουμε. Και ποιο καλύτερο υποκείμενο από κάποιον που διαθέτει παρεμφερή παθολογία με εσένα; Αφού, λοιπόν, βρήκα αυτόν τον έναν που οι διαταραχούλες μας κούμπωσαν, ξεκίνησε το μακελειό. Η σφαγή για την οποία μιλάω αφορά την προσωπική κατακρεούργηση της ατομικότητας μου έναντι της προβολής μου. Κάτι που το ονομάζω Περσόνα. Η Περσόνα ή περσόνες, λοιπόν, ενυπάρχουν σε όλους τους ανθρώπους αλλά ας μαντέψουμε ποιοι είναι πιο ευάλωτοι στο να τους κυριέψουν: οι νάρικισσοι. Οι νάρκισσοι, εκλιπαρώντας για λίγη προσοχή και αποδοχή, προσπαθούν να ανεβάσουν την αυτοπεποίθηση τους μέσω της εξωτερικής επιβεβαίωσης που λαμβάνουν από τους γύρω του ( μέσα μαζικής δικτύωσης, ευχαριστούμε για αυτό). Θυμάστε εκείνον τον ωραίο γκόμενο που θέλατε, ο οποίος είχε όποια κοπέλα ήθελε χωρίς να κουνήσει το μικρό του δαχτυλάκι, τις είχε πέντε-πέντε, και αν καμία τον ζόριζε πήγαινε στην επόμενη χωρίς να εμπλακεί ούτε στο 1 τοις εκατώ; Ορίστε μια ωραία περίπτωση ναρκίσσου που στηρίζει όλη τη ζωή του γύρω από την επιφάνεια των σχέσεων που βασίζονται στην επιβεβαίωση. Μια μικρή φωνή μέσα του λέει: είμαι ποθητός, έχω ότι θέλω, με έχουν όλες σαν Θεό. Και αυτό αντηχεί, στο τεράστιο κενό της ανασφάλειας μέσα του.
  Μπορεί, λοιπόν, ένας νάρκισσος να αγαπήσει πραγματικά; Αν με ρωτάτε, μετά από όλη αυτή την θεωριτικούρα που έχω διαβάσει, τη ψυχανάλυση, την αποδοχή του ναρκισσισμού ως κομμάτι της περσόνας μου έχω να πω πως αν δεν αγαπούσα αυτόν τον άνθρωπο, με οποιονδήποτε τρόπο τον αγάπησα, δεν θα έχανα τον εαυτό μου, αλλά δεν θα τον έφτιαχνα κι όλας. Ο αφόρητος πόνος που βίωσα στην απώλεια του, που ήταν στην ουσία η πάταξη του παθολογικού εαυτού μου, η απώλεια των περσόνων μου, είχε κάποιο νόημα τελικά. Οι κρίσεις μεγαλομανίας μου μειώθηκαν, ταπεινώθηκα, απελπίστηκα, τσαλακώθηκα αλλά μπόρεσα να μεγαλώσω. Σε αυτό σημείο αναλογίζομαι, αν είμαι μια σκληρή, κακιά καργιόλα που εκμεταλλεύτηκα υποσυνείδητα έναν άκακο, ανυποψίαστο άνθρωπο για να μπορέσω να πατήσω στα πόδια μου και αν ήταν αυτό και μόνο που με έκανε να εξαρτηθώ από αυτόν. Δυστυχώς, δεν μου δόθηκε ευκαιρία για να επανασυσχετηθώ μαζί του, ώστε να δώσω απάντηση σε αυτή την απορία μου. Το μόνο που ξέρω είναι ότι όσα καταλόγιζα στην προσωπικότητα του κατά καιρούς, είναι όλα εγώ. Εγώ δεν ήμουν ανθρώπινη, ηθική, ασφαλής και ειλικρινής ως προς τις ανάγκες μου.
  Τι έμαθα, λοιπόν, αγαπώντας έναν νάρκισσο; Αυτό που πολύ ωραία το είχε πει η Αναΐς Νιν: «τους ανθρώπους δεν μπορείς να τους αλλάξεις, μπορείς μόνο να τους αγαπήσεις». Κοινώς, να τους αποδεχθείς, να τους φροντίσεις, να περιθάλψεις τις ανάγκες τους, όπως κάνεις πλέον με τον εαυτό σου που αποδέχεσαι, φροντίζεις και αγαπάς. Ήταν πολύ δύσκολο να τον αγαπάω, μα ήταν ακόμα πιο δύσκολο να με αγαπήσω. Πιστεύω στο άτομο που θέλω να γίνω. Και πιστεύω στους ανθρώπους που με βοηθάνε σε αυτό, ακούσια και εκούσια. Δεν πιστεύω στις ταμπέλες που σημαίνει: ναι είμαι ΚΑΙ νάρκισσος κάποιες φορές. Αλλά δεν είμαι μόνο αυτό. Δεν είναι αυτό το κύριο στοιχείο μου που με χαρακτηρίζει. Και το ξέρω, γιατί στους ανθρώπους που αγαπάω και με αγαπάνε αντανακλώνται άλλα συναισθήματα και χαρακτηριστικά, που δείχνουν πως κάτι έχω κάνει σωστά όλα μου τα χρόνια.
  Τέλος, να πω πως στα μάτια μου, ο άνθρωπος αυτός δεν είναι ένας εγωπαθής νάρκισσος, με καθόλου ανθρωπιά μέσα του για τους ερωτικούς του συντρόφους (όπως ήμουν εγώ τότε). Ήταν και παραμένει εκείνο το αυτόφωτο, εκτυφλωτικά λαμπερό πλάσμα, με ένα υπέρτατο μεγαλείο ψυχής μέσα του, που γνώρισα από την πρώτη στιγμή που τον είδα. Κρατώ αυτή τη θετική προβολή του εαυτού μου πάνω του, γιατί πιστεύω ότι είναι η πραγματική, συνδετική κόκκινη κλωστή μας.