-Κατσαμπή
Στέλλα-Λουΐζα, Μάρτιος 2017
Part
I
Mια Κυριακή στην
Εκκλησία
Ξεκίνησα να πάω σε μια
Ορθόδοξη Εκκλησία κοντά στην Εστία που μένω.
Δεν είμαι θρήσκα, δεν είμαι πιστή, δεν είμαι καν θετική έναντι των
θρησκειών και δεν υποστηρίζω καμία ύπαρξη Θεού.
Μια ζωή, βέβαια, έκανα
το σφάλμα να θεωρώ άλλους ανθρώπους Θεούς, κάτι το οποίο δεν αξίζει να το
πιστεύεις για κάνενα. Άλλοτε, σε περιόδους βαθύτατου Ναρκισσισμού θεωρούσα πως
αν δεν είναι οι άλλοι άνθρωποι Θεοί, τότε θα πρέπει να είμαι εγώ. Πάλι λάθος.
Να μην τα πολυλογώ,
έφτασα στη μικρή ορθόδοξη εκκλησία. Προχώρησα μέσα, άφησα το παλτό μου στις
κρεμάστρες που υπήρχαν και μπήκα στο εσωτερικό του ναού. Οι γυναίκες ήταν από
την αριστερή πλευρά και οι άνδρες από την δεξιά κατά βάση, χωρίς όμως αυτό να
είναι αυστηρό. Η εκκλησία ήταν πολύ λιτά διακοσμημένη με ελάχιστες τοιχογραφίες.
Οι πατέρες δεν είχα μούσια, και οι ψάλτες ήσαν γυναίκες, που έψελναν στα
Φινλανδικά.
Η διαδικασία ήταν αρκετά διαφορετική. Όλοι ήταν όρθιοι και σιγοτραγουδούσαν και
μόνο εγώ ήμουν καθισμένη, γιατί αισθανόμουν κουρασμένη. Κανείς όμως, δεν γύρισε
να με κοιτάξει, να με επικρίνει που δεν ακολουθώ ό,τι έκαναν οι άλλοι.
Δυσκολεύτηκα στην αρχή. Πάντα όταν έμπαινα σε εκκλησίες στην Ελλάδα αισθανόμουν
ότι θα πάθω αυτανάφλεξη, από τα βλέμματα, την επιφάνεια και την κακή μου σχέση
με τη χριστιανική θρησκεία. Η αλήθεια είναι όμως, πως τίποτα από όλα αυτά δεν
είχε σχέση με κάτι έξω από εμένα αλλά με τη δική μου προσωπική έλλειψη
ταπεινότητας.
Γιατί λοιπόν εγώ, που
ακούω Χριστιανισμό, Εκκλησία και Παπάδες, οδηγήθηκα σε μια Κυριακάτικη
Λειτουργία; Η ανάγκη μου ήταν εσωτερική. Έπρεπε να συγχωρήσω τον εαυτό μου για
τα λάθη μου, τις απροσεξίες μου, τον ναρκισσισμό μου, την απρέπεια μου και την υποτιμητική στάση που
είχα απέναντι στον εαυτό μου και κατ’ επέκταση στην ανθρωπότητα. Έπρεπε να συγχωρήσω τον εαυτό μου για να μπορέσω
να συγχωρήσω τους άλλους, για τα λάθη και τα πάθη τους, για τις επιλογές τους.
Βέβαια, επαναλαμβάνω πως δεν είμαι Θεός και κανένας δεν αξίζει να πάρει την
δική μου συγχώρεση σαν να ‘μουν Ένας. Για αυτό συγχωρώντας τελικά τον εαυτό
μου, μπόρεσα να ευχαριστήσω όλους τους ανθρώπους που μου στάθηκαν, μου φέρθηκαν
άσχημα ή απλά δεν με αγάπησαν.
Οι πρώτοι είναι οι
φίλοι μου και οι γονείς μου. Οι άνθρωποι της καρδιάς μου, όπως μου αρέσει να
τους λέω. Τους ευχαρίστησα γιατί κάνουν τη ζωή μου πιο χαρούμενη.
Οι δεύτεροι είναι
άνθρωποι που ήρθαν και έφυγαν από τη ζωή μου, με αδίκησαν. Μαζί τους γεύτηκα
την πικρία της ζωής, ότι δεν είναι τελικά και τόσο δίκαιη. Τους ευχαρίστησα
γιατί χάρη σε αυτούς κατάλαβα ποιοι είναι πραγματικά δίπλα μου.
Οι τρίτοι, είναι αυτή η
ιδιαίτερη κατηγορία ανθρώπων που συνάπτεις ερωτικές σχέσεις μαζί τους.
Ευχαρίστησα, λοιπόν, τον πιο αγαπημένο μου όλων για τα χαμόγελα κοιτώντας με,
για την ζωή πλάι του, για όλες εκείνες τις στιγμές ευδαιμονίας και αφόρητης
χαράς που βίωσα. Για τα συναισθήματα που βίωσα, που ήταν μια ένεση ζωντάνιας,
στο απόλυτο έρεβος της μοναξιάς μου. Αυτός, λοιπόν, που δεν με αγάπησε ποτέ, με
βοήθησε να ωριμάσω γιατί εγώ (τον) αγάπησα. Άλλωστε, δεν αγάπαμε για να μας
αγαπήσουν, αγαπάμε γιατί μπορούμε.
Ευχαρίστησα τον εαυτό
μου, γιατί είμαι ένας άνθρωπος που μπορεί να αγαπά ανθρώπους και να αγαπιέται
από αυτούς. Γιατί κάνω λάθη και μαθαίνω μέσα από αυτά, και ζω για να κάνω κι
άλλα. Και αυτό δεν είναι κακό. Τίποτα δεν είναι κακό, αν δεν γίνεται από
πρόθεση. Το να μην θέλεις να συγχωρείς είναι κακό, το να κρατάς θυμό είναι
κακό, το να μην δέχεσαι τους άλλους όπως είναι, είναι κακό. Για σένα τον ίδιο.
Άρχισα να κλαίω από
συγκίνηση. Είχα υποτιμήσει πόσο μεγάλη δύναμη έχει η άφεση αμαρτιών, η πάταξη
του θυμού προς τον εαυτό σου, η συγχώρεση και η ευγνωμοσύνη. Μάλλον έπρεπε να
αισθάνομαι ταπεινή συχνότερα.
Τέλος, ευχαρίστησα και
τον Θεό, όποιος ήταν διαθέσιμος εκείνη τη στιγμή να δεχθεί την προσευχή μου,
για την ζωή μου, η οποία είναι γεμάτη υγεία και ανθρωπιά.
Μια κυριακάτικη εκδρομή
στην εκκλησία, ήταν αρκετή για να μπορέσω να αγαπήσω λίγο περισσότερο τη ζωή
μου, τους ανθρώπους μου, τον εαυτό μου. Κι αυτό όχι γιατί βρισκόμουν στην
εκκλησία, αλλά γιατί βρισκόμουν πιο κοντά στον εαυτό μου, ο οποίος έτυχε εκείνη
τη στιγμή να είναι μέσα σε μια Εκκλησία.
Part II
Πάσχα
Πάσχα
στη Φινλανδία σημαίνει:
1. Δεν θα πας Εκκλησία
(έτσι κι αλλιώς δεν θα πήγαινες).
2. Δεν νηστεύεις από
κρέας (νηστεύεις από το να είσαι με τους αγαπημένους σου, που είναι κι αυτό μια
μορφή έθους).
3. Δεν ψήνεις (γιατί
κάνει κρύο, χιονίζει και ο καιρός περνάει κρίση ταυτότητας)
4. Δεν τρως Κυριακή του Πάσχα το καταπέτασμα
(γιατί είσαι έξω από κάθε πλαίσιο παράδοσης και άμα δεν μαζευτεί όλη η
οικογένεια, ακόμα και έξτρα παράπλευροι συγγενείς που ακόμη κι αν τους βλέπεις
κάθε χρόνο, δεν τους θυμάσαι, δεν έχει νόημα).
Τι κάνεις;
Βρίσκεσαι πάνω από ένα
τηγάνι με κιμά για παστίτσιο κλαίγοντας με αναφιλητά, γιατί έχει την ίδια γεύση
με αυτόν που έφτιαχνε ο πατέρας σου.
"Σας
παρακαλώ, δώστε μου ένα τσιγάρο"
Στην Φινλανδία το πακέτο
με τα τσιγάρα που αγαπώ έχει γύρω στα 7€. Πριν έρθω εδώ υπήρξα συστηματική καπνίστρια.
Αφού ήρθα εδώ και είδα την τιμή, σε συνδυασμό με τον
επαναπροσδιορισμό της σχέσης μου με τον εαυτό μου, το έκοψα. Δεν ασχολιόμουν,
δεν με ενδιέφερε, δεν είχα έθος.
Υπήρχαν στιγμές, όμως,
που λύγιζα, που θρηνούσα, που άκουγα
ανελέητα τραγούδια, που θύμωνα, που λυπόμουν, που απλά ήθελα ένα τσιγάρο.
Έπιανα τον εαυτό μου να
μονολογεί: "Παρακαλώ, ας βρεθεί ένας άνθρωπος να μου δώσει ένα τσιγάρο.
Σας εκλιπαρώ, δώστε μου ένα τσιγάρο".
Δεν πήγα να αγοράσω την
άλλη μέρα πακέτο. Δεν ζήτησα καμία τράκα από φίλους. Ήταν εκείνη μόνο η στιγμή,
που ήθελα απλά ένα τσιγάρο.
