Αν-άφεση Ευθυνών

-Κατσαμπή Στέλλα-Λουΐζα, Ιανουάριος 2017

Αν-άφεση Ευθυνών

Αν ήμουν συγγραφέας

θα σου έστελνα γράμματα

Σαν να ήμουνα στο μέτωπο

Θα προσέκρουα στον τοίχο χωρίς χέρια

Και θα έβρισκα τρόπους να σου γράφω με τη γλώσσα

Ίσως αν έσπαγα μερικά κόκαλα

Να έφτιαχνα μελάνι απ’ αρτηρίες

Ποταμών κι άλλων στοιχείων που μας  χωρίζουν

Αν ήμουν ποιήτρια

θα σου έγραφα ποιήματα

Θα  τα νότιζα  στο δέρμα μου

Γραμμένα σε χαρτάκια τσιγάρων

Μια λέξη τη φορά

«Αμήν» , «Σε»,  «Αγαπώ», «Και», «Σήμερα»

«Έχει», «Μα», «Σου», «Λείπει»  «Ήλιο», «Το», «Φως»

Να τις τακτοποιήσεις

Όπως προστάζουν οι γνώσεις ελληνικής

Ή της άγνωστης γλώσσας που μιλούσα

Αν ήμουν Θεός

Θα έφτιαχνα κάθε μέρα έναν ήλιο

Να μην μείνει κανένα λουλούδι στη σκιά – και μαραθεί

Κι εγώ χωρίς βιταμίνη  D –και μαραθώ

Να ‘ναι ζεστά σαν πρωινοί εναγκαλισμοί

Να λιώσουν οι πάγοι των  Πολλών

Απ’ τη χρόνια στέρηση φωτός

Αν ήσουν εγώ

Θα διάβαζες τα γράμματα, κι όλα τα ποιήματα

Θα έπαιρνες τηλέφωνα, θα σε συγχωρούσες για τα λάθη σου

Θα έπαιρνες ένα γατάκι, θα το ονόμαζες «Γατάκι μου»

Και θα το πρόσεχες όσο ήταν αδύναμο
θα το άφηνες να ξαπλώνει πάνω σου
να μην ζηλεύει κανένα αδέσποτο παπάκι

Και θα το αγαπούσες κάθε μέρα περισσότερο

Επειδή θα το έκανες ελεύθερο

Και δεν θα το μάλωνες ποτέ

Γιατί μπορεί να το έδιωχνες

Ενώ αυτό ήθελε μόνο δικό σου να είναι.

Αν ήμουνα εσύ

Θα χρησιμοποιούσα κτητικές αντωνυμίες

αντί για δεικτικές και διδακτικές

Θα είχα ενοχές για όσα ήμουν υπεύθυνος

κι όχι για αυτά που απλά υπήρξα ανεύθυνος

Και θα σκότωνα μόνο όταν πεινούσα

Κι όχι γιατί απλά μπορούσα.

Βιταμίνη D