Μια βραδιά με τον Μπουκόφσκι

Μια βραδιά με τον Μπουκόφσκι

-Στέλλα-Λουΐζα Κατσαμπή, Ιανουάριος 2015

"Μπουκόφσκι", του λέω, τι έγινε τελικά με εκείνη την πιτσιρίκα;

"Ποια από όλες", με ρώτησε.

"Αυτή την μικροκαμωμένη που την ερωτεύτηκες και ακούγατε το πρωί κλασική μουσική."

"Πάει τελείωσε παντρεύτηκε αυτή. Ήταν ένα παιδί τότε, 25 χρόνων, τι να με κάνει εμένα, τον απένταρο καραγκιόζη. Με φώναζε κι εκείνη Μπουκόφσκι, σαν κι εσένα. Αλλά εσένα, σε αγαπάω, παρ' όλο που δεν σε θέλω."

"Μπουκόφσκι" είσαι ρεαλιστής και περιθωριακός και μη συμβατικός και καλλιτέχνης. Γιατί με αγαπάς; 

"Γιατί είσαι η "άλλη γυναίκα". Από αυτές που κάνουν πάντα ό,τι θέλουν, όπως το θέλουν και δεν συμβιβάζεσαι με τίποτα. Το κακό είναι ότι δεν θα παραμείνεις έτσι για πάντα. Τώρα είσαι μοιραία, έχεις μαύρα μαλλιά και μάτια που λάμπουν στο σκοτάδι και πίνεις σαν ένας κροκόδειλος. Αλλά δεν θα σαι πάντα έτσι."

"Μπουκόφσκι τι λες", είπα. Εγώ έχω όνειρα, έχω στόχους, έχω να κατακτήσω μια αιωνιότητα.

"Για αυτό γράφεις μπούρδες. Γιατί έχεις στόχους. Δεν ξέρεις τι είναι αγάπη, δεν ξέρεις τι είναι έρωτας, δεν ξέρεις που πάνε τα τέσσερα γενικά! Το μόνο που ξέρεις είναι να δίνεσαι και να κατακτάς, να παίζεις με όλους αλλά να κάθεσαι σ΄ αυτούς που μπορούν να σ’ αγαπήσουν περισσότερο. Πες μου έτσι δεν είναι; Έτσι δεν κάνετε εσείς οι Μεσσαλίνες; Και λέω Μεσσαλίνες γιατί σε ξέρω, δεν είσαι από τις άλλες πιτσιρίκες που ερωτεύονται οι άνδρες. Εσύ δεν περιμένεις να σου φερθεί κάποιος σκατά για να τον ερωτευτείς.  Μωρό μου, δεν ξέρεις τι είναι αγάπη και τι έρωτας. Εγώ θα σου φερόμουν σκατά, αν δεν σε άφηνα να έχεις άλλους εραστές στην ηλικία σου. Αν ήθελα να σαββατοκύριακα σου να τα περνάς μόνη, γιατί εγώ ξενοπηδάω. Και θα σου έλεγα μετά, ότι έχω μόνο εσένα. Έτσι, δεν σκέφτονται όλοι οι άνδρες σου; Και το κάνουν γιατί είσαι νέα και ελεύθερη και εικοσάρα και τους τη δίνεις, αλλά σε δέκα χρόνια από τώρα θα γίνεις άλλη μια συμβατική γκόμενα.  Θα παντρευτείς, θα κάνεις παιδιά, θα τα μεγαλώσεις, θα τους προβάλεις όλα τα συμπλέγματα σου και θα σε φάει το κακό γαμήσι μετά από τόσα χρόνια γάμου. Και δεν το λέω για να ρίξω όσες παντρεύτηκαν και έκαναν παιδιά και αγαπήθηκαν, αλλά γιατί ξέρω ότι εσύ θα αποτύχεις παταγωδώς σ’ αυτό.

"Μπουκόφσκι, του λέω", τι λες. Δεν θα μπορώ πάντα να παίζω με τα μυαλά σας. Δεν θα ‘χω πάντα τη σαγήνη, άντε να κρατήσει άλλη μια πενταετία η ομορφιά μου. Μετά θα κάνω ρυτίδες και θα έχω και δουλειά και φράγκα και βιολογικό ρολόι να μου λέει το πως πρέπει να συνεχίσω την ύπαρξη μου.

"Μωρό μου, μου λέει, είσαι μικρή, πολύ μικρή για αυτό δικαιολογώ την ανωριμότητα σου. Μου μιλάς για ναρκισσισμό, για ρολόγια, για ρυτίδες. Δεν ξέρεις τίποτα. Σε βλέπω που χουρχουρίζεις  και λικνίζεσαι και τρίβεσαι, και κοίτα όλους τους εραστές σου πως είναι. Γραβατωμένοι,  κομψοί, αιθεροβάμονες, γοητευτικοί, καμιά φορά και κίβδηλοι. Τους χώνεις όλους στο τρυπάκι να σε θέλουν, να ανταγωνίζονται σαν τα σκυλιά σε περίοδο ζευγαρώματος για να μην ανήκεις στο τέλος σε κανέναν.  Τους ζηλεύεις, μας δεν τους επιτρέπεις να σε ζηλεύουν. Τους παραμυθιάζεις με αυτό το σαλιωμένο στόμα σου, που στάζει κραγιόν και φανφάρες. Τους κάνεις να ρισκάρουν, να τρελαίνονται, να θέλουν να πετάξουν τις γραβάτες τους και να τσαλαβουτήσουν στα λασπόνερα της σαπίλας σου. Και γιατί σαπίλα; γιατί τους αγαπάς όλους. Τόσο πολύ για να γράφεις μπούρδες μετά!Τους έκοψες και τους έραψες όλους στα μέτρα σου. Και το φχαριστιέσαι, παραπάνω κι από δάχτυλο. Είσαι ξύπνια και ωραία και όταν μιλάς φτύνεις ντοπαμίνη, για αυτό και είσαι ελεύθερη! Και επειδή είσαι ακριβώς αυτό, συνέχισε να γράφεις. Και αρχίζω να πιστεύω πως μέσα σε όλα τα ποιήματα μου, που υπήρξαν εσφαλμένα, ήσουν εσύ.!"
"Σκύλε, του λέω" είσαι ο αγαπημένος όλων!

Γλωσσολογία και Σεξ

Γλωσσολογία και Σεξ

-Στέλλα-Λουΐζα Κατσαμπή, Ιανουάριος 2015

«Θα» μου έλεγες

«Μόρφημα» σου έλεγα

«Α!» έσκουξα

«Φώνημα» μου έλεγες

«Να με λιώσεις» φώναξα

«Την Πραγματολογία σου!» γκρίνιαξες

«Κάνε μου έρωτα» διόρθωσα

«(Ο)μορφό-συντακτική μου, εσύ!» καυχήθηκες

«Τη δομή σου!» ψιθύρισα

«Τι έχει;» ρώτησες

«Δεν είναι αρκετά βαθιά» αποκρίθηκα

«Μη βιάζεσαι για το bottom-up»

«Θα μου τα μάθεις;» ρώτησα

«Έχεις τη γνώση» διαπίστωσε

«Να τα ταιριάξουμε» πρότεινα

Και κάναμε ένα σεξ, σημασιολογικό.

[Ορισμοί:

Φώνημα: η μικρότερη μονάδα ήχου που αναγνωρίζεται ως ομιλία κι όχι ως τυχαίος θόρυβος.

Μόρφημα: οι μικρότερες μονάδες της γλώσσας που φέρουν κάποιο νόημα.

Πραγματολογία: Το επίπεδο ανάλυσης της γλώσσας ανάλογα με το πλαίσιο που χρησιμοποιείται.
Μορφοσυντακτική δομή: Η σύνταξη είναι ο τρόπος που οι λέξεις οργανώνονται στην πρόταση, ενώ η μορφολογία είναι ο τρόπος που είναι εσωτερικά οργανωμένες οι λέξεις.

Βαθιά δομή της γλώσσας: η σημασία, το νόημα μιας πρότασης.

Bottom- up (από πάνω προς τα κάτω): Διεργασία της Αντίληψης, κατά την οποία για να ερμηνεύσουμε μια μεμονωμένη πληροφορία κινητοποιούμε τις προϋπάρχουσες γνώσεις μας.

Σημασιολογικό: Το επίπεδο ανάλυσης γλώσσας που μελετά τον τρόπο με τον οποίο οι διαφορετικές έννοιες εκφράζονται μέσα από τη γλώσσα.]

Μικρές Ιστορίες III

Μικρές Ιστορίες III

After midnight stories

-Στέλλα-Λουΐζα Κατσαμπή, Ιανουάριος 2016

Part I

"Θεέ μου, την έβλεπες να λικνίζεται ανάμεσα στα σκεπάσματα, ημιάγρια και πανέμορφη, θαρρείς και ήταν κάποια νύμφη σε αρχέγονο Δράμα. 

"Τι θηλυκό ήταν αυτό" σκεφτόμουν γεμάτος έπαρση και βάσταγα πολύ να την συνθλίβω. Το μικρο μου νυμφίδιο που κάπνιζε τσιγάρο μέχρι και στο σεξ, λες και δεν της έφτανε μία μόνο απόλαυση, λες και ήταν ένα απύθμενο πηγάδι, που όσο ηδονή και να του έριχνα δεν γέμιζε. Και κάθε φορά που την έβλεπα να πηγαίνει κόντρα στα λαγόνια μου δεν ήθελα να τελειώσω ποτέ."

Part II

Το πρόβλημα ήταν ότι προσπαθούσα να ερμηνεύσω τα πάντα ως τέχνη.. Ο καφές μου να ναι πικρός σαν τη πρωινή γεύση που 'χεις όταν ξυπνάς. Τα μαλλιά μου να ναι μακριά και πλούσια, τόσο ώστε να εγείρουν τον πόθο να θες πλέξεις τα δάχτυλα σου μέσα τους. Τα φιλία μου να αφήνουν μια αίσθηση ντόπας σαν μετάγευση, ώστε κανένα χείλος να μην τα ξεχάσει στο χρόνο. Τα χάδια μου να αφήνουν εκδορές, μα να χουν γίνει με αβρότητα. Ο λόγος μου να ναι νοτισμένος με τα λόγια όλων των σπουδαίων ανθρώπων που χάραξαν την πορεία της ομορφιάς και βουτηγμένος σε όλη την φρικαλαιότητα της ανθρώπινης αθυροστομίας. Τίποτα να μην πέσει κάτω,ποτέ... Η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσα να είμαι ένα πλάσμα ηδονικό και μυθικό, αλλά ο υπέρμετρος ναρκισσισμός μου και η αναλυτική μου σκέψη με καθιστούν απλά άλλο έναν βουτυρωμένο σωρό από πληροφορίες που μάταια προσπαθώ να τις ωραιοποιήσω και να τις εξυψώσω σε κάτι υπερφυσικό, μη ρεαλιστικό. Στόχος : απέτυχε. Κατάσταση: αιθεροβασία.

 Part III

Ποίηση και Καύλα

"Κοίτα όλους τους ρομαντικούς και αλληγορικούς ποιητές, πόσο προσεγμένα και αριστοτεχνικά, σχεδόν χειρουργικά βάζουν τις βαρύγδουπες τους λέξεις στις στροφές. Δώστε ιαμβικούς, δώστε αγαπησιάρικα και γλυκανάλατα στιχάκια που προσεγγίζουν την ομορφιά των ανθρώπινων σχέσεων και την μακαριότητα της ανθρώπινης σκέψης. Όλοι το κάναμε κι όλοι θα το κάνουμε, αλίμονο να τους ακυρώσουμε με μονοκονδυλιά.

   Αλλά η ποίηση χρειάζεται να 'ναι και χυδαία, να 'ναι βάναυση και βρώμικη, να ξυπνάει ένστικτα κι όχι να τα καταπνίγει ή να τα εξωραΐζει. Να μπορεί να σε χτυπάει κατ' ευθείαν στην καύλα ή στην πληγή. Ο Bukowski, ο άρρωστος και πανδαιμόνιος ερωτύλος της ανθρώπινης σεξουαλικότητας, το μόνο που κάνει είναι να είναι απλά ρεαλιστής. Η Anais Nin, το νυμφίδιο και πανούργο θηλυκό του Miller, έτσι και διαβάσεις τα "ερωτικά" της, θα πεθάνεις απ' την έξαψη. Το ίδιο κι ο Faudet, o Rimbaud, ο Χριαστιανόπουλος κοκ. Τους δέομαι, με τρελαίνουν, με ενθουσιάζουν, με υγραίνουν με το πόσο δύναμη έχουν οι λέξεις τους. Είναι απλές, αχρείες μα όχι φτηνιάρικες.  Οι λέξεις δεν είναι ούτε άσχημες, ούτε κακές, κι αν έχουν προστυχιά είναι γιατί σαν ανθρωπότητα έχουμε ενοχοποιήσει βαθιά κάθε αυθεντική σεξουαλικότητα που ελοχεύει στην αλληγορία και την μεταφορά.

 Για αυτό μωρό μου, συνέχισα, όταν έρθει ο άλλος με τη γκαύλα να του 'χει φτάσει στο ταβάνι και σου πει " θέλω να σε γαμήσω", μη προσβληθείς, μη λακίσεις γιατί μόλις έλαβες μια καθαρή δήλωση ποίησης. Μια καθαρή γενετήσια ενόρμηση, άμεση και αυθεντική, κράτα την έννοια, παράτα την ηθικολογία περί σεβασμού. Αν μη τι άλλο παρ' το άλλιως: "θέλω να σου κάνω έρωτα". Δεν φαίνεται πόσο εκλογικευμένο είναι το ένστικτο; πόσο έχει αναλυθεί η επιθυμία; Είμαι σίγουρη πια, ότι το πάθος, ο έρωτας, η ποίηση, η τέχνη πρέπει να στάζουν υγρά, να έρχονται βρωμοκοπώντας ορμόνες κι όχι να μοσχοβολάν Σανέλ. " 

Part IV

Σαββατοκύριακα και Εξεταστική

Είχα αρχίσει να κουράζομαι με τα σαββατοκύριακα. Δεν περνούσαν με τίποτα τα ρημάδια! Όλοι οι φίλοι μου και οι εραστές μου εξαφανισμένοι. Ο ένας στην γκόμενα του, ο άλλος σ' άλλο γαλαξία, ο παρ' άλλος κρυμμένος σε τίποτα στενά σοκάκια να καβλαντζει. Και εγώ ανάμεσα σε σορούς βιβλία και άχρηστη χαρτούρα, να διαβάζω απρόθυμα και να καπνίζω ανελέητα. Και δεν μου έφτανε η αποτυχία του Σαββάτου μου, έπρεπε να καπνίζω και κάτι Κάμελ, που δε λέω πολύ ωραία, κομψά τσιγάρα, αλλά σαν τα lucky strike μου δεν είναι. Κι όλος ο όγκος από τις πληροφορίες που βαραίνει το κεφάλι μου, όλη η μοναξιά που σκοτεινιάζει τα Σάββατα μου με καθηλώνει σε μια προσμονή για τη Δευτέρα. Ποια; Εγώ! Που ερχόταν το Σαββατοκύριακο και ξεχυνόμουν στους δρόμους να μοιράσω φως. Τώρα όχι φως να μοιράσω, με τόση πίσσα και καφέ μόνο μαύρο μελάνι μπορώ να χύσω. Αλλά Σάββατο είναι ας χύσω κάτι κι εγώ.

Αλλά τι να μου πει κι αυτή η Κυριακή, βέβαια. Που καλύτερα να την ονόμαζα Ματαίωση. Κι είναι το αίσθημα της ευθύνης έναντι στη Δευτέρα που με τρυπάει σαν πυρωμένος λοστός. Το κακό είναι ότι βαστάω τόσο για να γκρινιάζω. Μέχρι κι η γάτα μου γκρινιάζει, πως δεν έχω χρόνο για αβρότητες. Χρόνο είχα, διάθεση δεν είχα. Και συλλογιζόμουν νοερά: το γατί μου δεν χορταίνει μόνο με χάδια θέλει και φαΐ. Το κορμί μου δεν χορταίνει μόνο με φαΐ θέλει και χάδια (Χριστιανόπουλος Ντίνος, Μικρά ποιήματα). Ίσως αν το Σάββατο είχα λίγα χάδια παραπάνω, να μπορούσα να τα μοιράσω και στην γάτα μου, που τόσο καρτερικά αναμένει να σηκωθώ απ' την καρέκλα του γραφείου.

Το πολύ αύριο να γράψω λίγο απογοήτευση, λίγο πανικό και να φύγω με ένα μετατραυματικό σοκ μια Κυριακής βγαλμένης από την πιο ανιαρή πραγματικότητα. Τέσσερις καφέδες και τα μάτια μου βαραίνουν και τα χέρια μου τρέμουν. Έχω ξεχάσει να πιάνω το στύλο. Μα ας γράψω λίγο, να μην σκέφτομαι για μνήμες, γλώσσα και αντίληψη. Να αισθανθώ ότι δεν κουράστηκα, να γίνω λίγο υπεράνθρωπος. Ή πιο ρεαλιστικά να ματώσω λίγο, όπως λέει ο Χέμινγουεϊ: δεν έχει να κάνει με γράψιμο, απλά κάθεσαι στη γραφομηχανή και ματώνεις! Τι ειρωνεία, να έχεις μια Κυριακή δύο σε ένα. Και όσο δεν θες να διαβάζεις για τη μνήμη αυτή να μην σ' αφήνει να ησυχάσεις. Είναι αυτή η μνήμη επεισοδίων ή αλλιώς αυτοβιογραφική, που με κάνει να θυμάμαι τα πάντα, όλα αυτά τα πάντα που μάταια προσπάθησα να τα θάψω στους νευρώνες του ιππόκαμπου μου. Αδύνατο σ' αυτή τη Ματ(αι)ωμένη Κυριακή.