Part I
Ζαχαροπλαστική
Μισούσα
πάντα την Ζαχαροπλαστική. Χρειάζεται γνώση, ακρίβεια, πειθαρχία, κυνικότητα,
απλότητα, αριθμητική, χημεία, φυσική και όρια. Αν τα γραμμάρια ξεφύγουν το
γλυκό δεν βγαίνει. Και δεν αναφέρομαι σε όσα φτιάχνουν οι μαμάδες μας –τα οποία
είναι όλα εξαίσια-, αλλά αναφέρομαι στο κομμάτι αυτό της γαστρονομίας που
λέγεται ζαχαροπλαστική.
Είναι
γιατί θυμάμαι που μου έλεγαν «Η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά» και εγώ πάντα όλα
τα έκανα στο πόδι.
Είναι
γιατί θυμάμαι πως ο παρορμητισμός μου με οδηγούσε σε μια αναπόφευκτη πνευματική
διάλυση, αλλά ήταν μονόδρομος.
Είναι
γιατί θυμάμαι πως στο σχολείο δεν ασχολήθηκα σοβαρά με τις θετικές επιστήμες
γιατί τεμπέλιαζα και φοβόμουν την αποτυχία.
Είναι
γιατί πάντα όταν έπρεπε να σκέφτομαι απλά και να μιλάω λακωνικά, εγώ άπλωνα ρητορείες
και αγνωμοσύνες.
Είναι
γιατί όποτε έπρεπε να βάλω όρια για να προστατεύσω τον εαυτό μου, τον έπιασα να
βασανίζεται σε ομόκεντρους φαύλους κύκλους οργής, ανασφάλειας, φόβου και
απόρριψης.
Η
ζαχαροπλαστική, λοιπόν, αναπαριστά όλα εκείνα το κομμάτια του εαυτού μου που πολλές
φορές δεν βαστώ να κρατήσω. Θυμάμαι όμως
κιόλας, όταν οι μέρες μου είχαν φως, πως είχα φτιάξει τρία γλυκά, ακολουθώντας
πιστά την συνταγή. Ζύγισα της μερίδες, αγόρασα τα σωστά υλικά, έκανα τη κουζίνα
χάλια και την καθάρισα. Σε αυτά τα γλυκά, λοιπόν, πάνω από όλα έβαλα αγάπη, εκτός
σοκολάτας, γιατί ήταν το μόνο πράγμα που μπορούσα να προσφέρω σε έναν άνθρωπο που
έμοιαζε τόσο με ζαχαροπλαστική. Έχετε στ’ αλήθεια καθρεφτιστεί ποτέ σε μια σοκολατόπιτα;
σε ένα κορμό με καραμελωμένα φουντούκια; σε τρουφάκια από ζαχαρούχο
γάλα; έχετε καθρεφτιστεί στα μάτια ενός γλυκατζή, να σας θυμίζει πως όλες οι
αδυναμίες του χαρακτήρα σας, παρά την προσπάθεια που καταβάλατε υπάρχουν σε μια
μπουκιά; Μπορούσα να δω όλα αυτά τα υλικά που χρησιμοποίησα στα μάτια του, εκτός από την αγάπη.
Όσο κι αν προσπάθησα, λοιπόν, εξακολουθώ να μισώ τη ζαχαροπλαστική, γιατί με πικραίνει.
Συνταγές:
Σοκολατόπιτα: https://akispetretzikis.com/el/categories/glyka/sokolatopita-kolash
Τρουφάκια: https://akispetretzikis.com/el/categories/glyka/troyfes-sokolatas
Κορμός: https://akispetretzikis.com/el/categories/keik-mpiskota/kormos-sokolatas-mwsaiko
Part II
Νυχτοπεταλούδα
Καθόμουν με την φίλη μου Κ. Είχε περάσει λίγος καιρός που με είχες αποχαιρετήσει. Στον υπολογιστή η Λανα ντελ Ρεϋ τραγουδούσε το Τσέλσι Χοτελ. Ξαφνικά μπαίνει μια νυχτοπεταλούδα.
“Ψυχές είναι αυτά” λέει η Κ. Έκλαψα λίγο μέχρι να έρθει στο σαλόνι. Πάντα το κάνω, κρυφά, στο αμάξι, όταν γυρνάει κάποιος την πλάτη, φεύγουν δύο δάκρυα, και τα μαζεύω αμέσως. Μην τυχόν και με καταλάβουν. Μην τυχόν και η θλίψη γίνει εμφανής σε κάποιο μάτι αγαπημένου μου, που ουκ ολίγες φορές με έχουν δει σε φρενήρη και θρηνώδη κατάσταση. Θα μπορούσε άραγε αυτή η νυχτοπεταλούδα να ήταν η ψυχή που καλούσα απελπισμένα; Αυτή για την οποία παίζουν όλα τα τραγούδια, διαβάζονται όλα τα ποιήματα και γράφονται χιλιάδες γράμματα;
Τώρα κοίτα μας, παλιέ μου αγαπημένε, με ρωτάς αν έχω προχωρήσει. Διάολε, δεν είμαι η συννυφάδα κανενός πρώην. Γιατί όταν απορρίφθηκα, συνέβη υπό συνθήκες εκτίμησης και αξιολόγησης της προσωπικότητας μου. Και με την χαριστική αυτή βολή σου, σκότωσες όλους μου τους ρόλους. Τον νάρκισσο μέσα μου, που δεν μπορεί να δεχτεί ότι απορρίφθηκε. Την βασίλισσα του δράματος, που δεν θα έχει πια να τρέφεται από την αδιαφορία σου. Τη γάτα, που ήθελε μόνο μια γωνιά στο σπίτι σου, και λίγα χάδια. Πλήγωσες τα πάντα εκτός από την αυθεντικότητα μου. Το στερνό μου παραμένει όρθιο όταν σε κοιτώ, να το θαυμάζεις. Ίσως κάποια στιγμή να μπορέσω να σε ευχαριστήσω που σκότωσες την παθολογία μου. Όχι όμως τώρα, γιατί τις αγαπούσα τις περσόνες μου, όπως αγαπούσα και τις δικές σου. Τώρα που είσαι η αυθεντικότητα σου και η αυθεντικότητα μου, τώρα είναι που τα σώματα μας απομακρύνθηκαν.
Και σε ρωτάω, ήταν εκείνη νυχτοπεταλουδα η ψυχή σου;
Part III
Κάνεις μυστικός κήπος
Σου ζήτησα πάρα πολλές φορές να ανοίξεις εκείνη τη βαριά ξύλινη πόρτα, με τις γκραβούρες στις γωνίες. Έλεγες πως δεν είσαι αρκετά δυνατός για να μπεις στον κήπο με τα τριαντάφυλλα και τους μενεξεδες, και πως αν τάχα μια μέρα από περιέργεια έμπαινες θα μαγευοσουν τόσο πολύ από την ομορφιά του που δεν θα θέλες να φύγεις.
Και τότε, συνέχισες, πως σε περίπτωση που φυσούσε τάχα κάποιο βοριαδακι και έκλεινε την πόρτα, εσύ δεν θα μπορούσες να την ανοίξεις από μέσα και οι τοίχοι θα ήταν πολύ ψηλοί για να τους σκαρφαλώσεις. Και πως δεν ήσουν σίγουρος αν με εμπιστεύοσουν ότι θα σου άνοιγα, ή θα σου έφερνα νερό και ψωμί για πάντα.
Και σε περίπτωση που το έκανα, εσύ μετά είπες πως δεν θα ήξερες πως να φροντίζεις τα λουλούδια, πως να κλαδευεις τις τριαντάφυλλιες και πως να παίρνεις τα ξερά φύλλα από τους μενεξεδες. Και πως σιγά σιγά θα ένιωθες ανεύθυνος που αυτή η ομορφιά θα πέθαινε στα χέρια σου, και ξαφνικά, θα ένιωθες εγκλωβισμένος, να σε πνίγει το άρωμα τους και θα ένιωθες πανικό, και θα έλεγες πόσο άσχημος ήταν εν τέλει αυτός ο κήπος και πόσο κακό ήταν που στον έδειξα.
Κι εγώ όμως σου έλεγα, με περίσσια σιγουριά πως θα σου άρεσε ο κήπος, πως δεν θα έκλεινε η πόρτα, δεν θα χρειαζόταν να φροντίσεις ότι έχτισα με τόσο κόπο και βάσανο, πως θα σου χάριζα τη νιότη μου στο να σου δίνω νερό, ψωμί και ότι άλλο μπορούσα να σου μαγειρέψω και πως θα σε άφηνα πάντα ελεύθερο να περπατάς στον κήπο χωρίς να σκέφτεσαι τα τείχη.
Μια μέρα, λοιπόν, με πίστεψες. Μπήκες στον κήπο. Έκοψες όλους τους μενεξέδες. Κούρεψες όλες τις τριανταφυλλιές και πάτησες τα μαδημένα ρόδα με τα καρφιά των παπουτσιών σου, ζωγράφισες του τοίχους μαύρους και φεύγοντας σφράγισες την πόρτα, αφήνοντας με μέσα στον κήπο.
Κοίταξα τριγύρω το δημιούργημα μου. Ήταν ένα νεκροταφείο λουλουδιών, με εμένα θαμμένη μαζί του. Γέλασα αυτάρεσκα, και πέρασα από την έξοδο κινδύνου στην ελευθερία. Τρέχοντας προς την μεγάλη ηλιαχτίδα σκεφτόμουν πως ότι αγαπάμε κάποια στιγμή πεθαίνει. Και ότι δημιούργησα πέθανε, έγινε από τα χέρια αυτού που αγαπούσα, όχι από τον χρόνο, όχι από ξένα βρώμικα χέρια.
Μπορώ να πω, πως στον επόμενο που θα αγαπήσω, δεν θα του φτιάξω τίποτα που να με δεσμεύει κοντά του. Για να μην πεθάνει η αγάπη μου πότε.
Φτωχοι μου μενεξεδες και τριαντάφυλλα, που πλήγωσα αμέτρητες φορές τα χέρια μου για να σας μεγαλώσω, μη σας μέλλει που χαθηκατε. Πεθάνατε νέα και όμορφα, χρωματιστά και μοσχοβολατα, δεν σας χτύπησε ο δακος μήτε οι μελιγκρες σας έφαγαν τα σπλάχνα. Φύγατε γενναία και είμαι σίγουρη πως ο παράδεισος των λουλουδιών θα σας περιμένει για να σας δώσει την ηρωική τιμή που σας αξίζει. Κι όταν μια μέρα γίνω κι εγώ χώμα, και ξεπήδησουν άγρια χορταρακια μέσα από το μαρμάρινο στασιδι, να με φροντίσετε κι εσείς, να με πάρετε κοντά σας και να με προσέχετε μην μαραθώ από το υπέρλαμπρο φως της ελευθερίας που χει ένας άγριοχορτο. Και προς θεού, μην λυπάστε αυτόν που σας έκοψε στον ανθός της νιότης σας, εκείνος δεν ήξερε πως να φροντίζει τα λουλούδια. Δεν είχε ξανά μπει σε κήπο με μενεξεδες και τριαντάφυλλα, και μάλλον δεν ήξερε και πως να αγαπάει μήτε τα λουλούδια, μήτε τα άγριοχόρτα.
