Μπερδεμένοι Χρόνοι

Πάνος Κατσιαούνης

Λόγια, μεγάλα λόγια

λόγια μικρά,

ασήμαντα,

λόγια που εξέφραζαν εμένα

οι μικρές λέξεις που λένε την αλήθεια

την έλεγαν παλιά

περιέγραφαν κάτι,

ασήμαντο

μικρό

ακόμη τις ακούω.

Οι λέξεις δεν αλλάξανε ποτέ.

Και δείχναν συναισθήματα.

Πολλά και βαθιά,

ευχάριστα

έντονα

γελάμε με αυτά.

Χαμόγελα αμήχανα

αυτάρεσκα χαμόγελα

και τούτα τα ίδια λένε.

Έλεγαν, τότε.

Τα στόματα δεν άλλαξαν ποτέ.

Μα παραμένουνε βουβά.

Μάτια υγρά,

καστανά και πράσινα,

μαζί αναμειγμένα.

Μάτια κοιτάνε,

τότε χαζεύαν πεταλούδες.

Μάτια μισάνοιχτα

περιμένουν κάτι.

Μάταια περιμένουν.

Τότε δεν είχαν αγωνία για τίποτα.

Ίσως θα πρεπε

πιότερο να προσέχουν.

Κι ακόμη μπερδεύω το τότε και το τώρα.

Και ακόμη τώρα περιμένω να μιλήσεις.

Κι όπως τότε που κακό δεν έκανα κανένα.

Δεν ήθελα και δεν μπορούσα.

Στο τώρα μένω άπραγος.

Κι ούτε τώρα το θέλω ή το μπορώ.

Μάνα, τα κατάφερα.

                                                                        Mάνα, τα κατάφερα

-Στέλλα- Λουΐζα Κατσαμπή, Μάιος 2015

Κοίτα, μάνα, τα κατάφερα. Πέρασα στη σχολή μου και αριστεύω. Κατάφερα και είμαι καλή φοιτήτρια, με σέβονται οι καθηγητές μου και βοηθάω συμφοιτητές μου να περνάνε τα μαθήματα. Ναι ξέρω, πίνω πολύ καφέ, και καμία φορά καπνίζω και πίνω μέχρι το πρωί, και δεν σ’ αρέσει, και ντρέπομαι για αυτό. Αλλά δεν με νοιάζει αφού σε όλα είμαι εντάξει και είσαι και εσύ χαρούμενη- ή δεν είσαι;

Και θα κάνω και το μεταπτυχιακό μου, μάνα, και θα γίνω και διδάκτορας, και θα με σέβονται και θα με καλούν σε ομιλίες. όπως ακριβώς το ονειρεύεσαι. Και θα μπορέσω να βρω στο εξωτερικό μια καλή δουλειά σε πανεπιστήμιο και θα ανέλθω κοινωνικά, θα είσαι περήφανη για μένα, μάνα. Και είμαι σίγουρη πως θα λες “εμένα το παιδί μου έμοιασε, και πέτυχε στη ζωή του, κοίτα το παιδί μου, πόσο αξιόλογο είναι”. Βέβαια, να ξέρεις ότι κουράστηκα λίγο, αλλά μ' αρέσει αυτό που κάνω, και μου ανεβάζει το ηθικό η σχολή, οπότε, μη φοβάσαι, δεν τα παρατάω.

Κοίτα μάνα, είμαι μόνη και ανησυχείς, γιατί δεν έχω γκόμενο. Αλλά δεν βρίσκω κάποιον που να ταιριάζει με ε…ενα. Κοίτα εκείνον τον τύπο στη γωνία, σ' αρέσει; Να τον ερωτευτώ; Πες μου αν σου κάνει, και θα τον βρω τον τρόπο, μάνα, αρκεί να τον εγκρίνεις. Και ξέρω, πρέπει να δω τι σπουδάζει, τι στόχους έχει, μην είναι κανένας μπατίρης, ούτε κανένας εργάτης, μήτε κάποιος που βολεύεται. Ναι, μαμά, ξέρω πως δεν σ’ αρέσουν αυτά και είμαι πεπεισμένη πως θα βρω να αγαπήσω κάποιον που θα τον βλέπεις και θα λες: «να ένα παλικάρι που αξίζει για την κόρη μου». Ή δεν θα γίνει ποτέ αυτό –μαμά; Κι αν ήξερες τι γουστάρω, και ποιον τι θα έλεγες μαμά;

Κι έχω και φίλους μάνα. Όχι από εκείνους τους ψεύτικους, με τα πλαστά χαμόγελα και τα καλό-ακονισμένα μαχαίρια. Εμένα οι φίλοι μου, μαμά, έχουν έτοιμες αγκαλιές, ζεστές για να κουρνιάζω όταν δεν νιώθω καλά, κι όταν είμαι χαρούμενη σχεδιάζεται εκείνο το πλατύ χαμόγελο της αγάπης στο πρόσωπο τους. Αλλά αυτό το κατάφερα μόνη μου, μάνα, να το ξέρεις. Αυτοί με ξέρουν καλά, και τα καλά και τ’ άσχημα, κάποια που δεν τα ξέρεις εσύ. Αλλά έχεις να πεις κάτι και για αυτό, έτσι δεν είναι μάνα;

Και θυμάσαι που σου έστειλα εκείνο το τραγούδι της Τσανακλίδου, το «μαμά, γερνάω» και με ρώτησες γιατί στο έστειλα; Και το άλλο του Παπακωνσταντίνου το «Μαμά»;  Α ρε μαμά, «Τα βράδια ήσουν μια αγκαλιά κι ανάμεσα απ' τα φιλιά έκανες τη φωνή λαγού, το λύκο και την αλεπού». Και το έστειλα για να σου πω, πως σε αγαπάω μαμά, και δεν θέλω να φύγεις, ποτέ. Μα εσύ όλο θέλεις να φύγεις, για να γίνεις ευτυχισμένη. Και να γίνεις , μαμά, «κι εγώ σαν ένας άγγελος στη γη, θα σε προσέχω μια ζωή. Α ρε μαμά».¹

 «Ρωτάς για την καριέρα μου τη νύχτα και τη μέρα μου κι εγώ να σου μιλάω καταφέρνω. Και σκέφτομαι που πίνω κόκα-κόλα για να 'ναι πάντα ίδια αλλάζουν όλα. Κι ανοίγω το ψυγείο σου, το "έλα" και το "αντίο" σου ζητούσα στη ζωή μου πάνω απ' όλα». ²

Koίτα μάνα, τα κατάφερα, είμαι όλα αυτά που θέλ...

1:

2: