Μπερδεμένοι Χρόνοι

Πάνος Κατσιαούνης

Λόγια, μεγάλα λόγια

λόγια μικρά,

ασήμαντα,

λόγια που εξέφραζαν εμένα

οι μικρές λέξεις που λένε την αλήθεια

την έλεγαν παλιά

περιέγραφαν κάτι,

ασήμαντο

μικρό

ακόμη τις ακούω.

Οι λέξεις δεν αλλάξανε ποτέ.

Και δείχναν συναισθήματα.

Πολλά και βαθιά,

ευχάριστα

έντονα

γελάμε με αυτά.

Χαμόγελα αμήχανα

αυτάρεσκα χαμόγελα

και τούτα τα ίδια λένε.

Έλεγαν, τότε.

Τα στόματα δεν άλλαξαν ποτέ.

Μα παραμένουνε βουβά.

Μάτια υγρά,

καστανά και πράσινα,

μαζί αναμειγμένα.

Μάτια κοιτάνε,

τότε χαζεύαν πεταλούδες.

Μάτια μισάνοιχτα

περιμένουν κάτι.

Μάταια περιμένουν.

Τότε δεν είχαν αγωνία για τίποτα.

Ίσως θα πρεπε

πιότερο να προσέχουν.

Κι ακόμη μπερδεύω το τότε και το τώρα.

Και ακόμη τώρα περιμένω να μιλήσεις.

Κι όπως τότε που κακό δεν έκανα κανένα.

Δεν ήθελα και δεν μπορούσα.

Στο τώρα μένω άπραγος.

Κι ούτε τώρα το θέλω ή το μπορώ.