Αγοράζω Έρωτες

Πάνος Κατσιαούνης

Ντυμένος στην τρίχα,

μέσα στο γκρι σακάκι μου,

"Καλημέρες" και ψεύτικα χαμόγελα.

Τσαλακώνω δέκα ψυχές

και τις στοιβάζω σε μια τσάντα δερμάτινη, κλειδωμένη

γιατί οι φωνές που ακούγονται δε λένε τίποτα.

Μόνο λόγια που κανείς δε πιστεύει πια.

Φωνές που τώρα τις ακούω σαν χιόνια 

σε άγνωστες συχνότητες ενός παλιού ραδιοφώνου.

Αγοράζω Έρωτες,

μικρούς, μεγάλους, 

με πάθη, λάθη και σωστά, 

αδιάφορους Έρωτες, 

ανομολόγητους, 

ξεχασμένους, 

ομόφυλους, πλατωνικούς.

Έρωτες που φιλήθηκαν σταυρωτά με το διάβολο 

κι άλλους που τους χώρισε η απόσταση του Παραδείσου.

Έρωτες με φτερά, 

λίγους επίγειους 

πλέον αυτοί δεν πιάνουν τίποτα,

ούτε σε ασήμι, ούτε σε χρυσό.

Περισσότερους ενοχικούς.

Ψυχές με τύψεις, 

είχαν θανατηφόρο ενδιαφέρον

σχεδόν από πάντα.

Συλλέγω ζωή, αναμνήσεις

παιχνίδια κάτω από το πάπλωμα,

υποσχέσεις και λόγια λίγο πριν το ξημέρωμα.

Στριμώχνω γυμνά κορμιά γεμάτα προσδοκίες

και άδεια σώματα ντυμένα με μάσκες,

όλα μαζί, μέσα σε ακάθαρτα σεντόνια

γεμάτα σπέρμα, αίμα και σάλια.

Ο κόσμος εδώ δεν λαχτάρησε ποτέ 

τους Έρωτες του.

Αγοράζω ό,τι δεν έμαθαν ποτέ να εκτιμούν.

Κι εγώ;

Τι κάνω τώρα εδώ

με όλα αυτά τα βάσανα των άλλων;

Πουλάω την ψυχή μου για λίγη προσοχή.

Μια όμορφη ήττα.