Λανθάνοντα ένστικτα

-Στέλλα--Λουΐζα Κατσαμπή  Ιούνιος 2018

Λανθάνοντα ένστικτα

Κρατούσες ένα μωρό
το σήκωνες ψηλά
σχεδόν το λατρευες,
σχεδόν μπορούσες να το αγαπήσεις,
σχεδόν ζήλευες την ύπαρξη του, 
και λέω σχεδόν,
γιατί μόνο οι λιποψυχοι
δεν θέλουν τις ευθύνες,
για αυτό,
δεν αγαπάνε τις γυναίκες,
που γίνονται καλές μητέρες.

Μιλάω όμως πάλι,
για τον θαυμαστό σου μικρόκοσμο,
να αεροβαφτιζεις παιδια
ψελλίζοντας του πατέρα σου το όνομα
που δεν ήταν αρκετός
να σε σηκώσει ψηλα
στης μανας σου τα μάτια 
και αυτό,
το μίσος για το θήλυ,
για την πρώτη γυναίκα που αγάπησες,
που δεν σε κράτησε ποτέ,
σε κάνει πάντα αχάριστο,
σε κάνει ζώο,
σε κάνει ύλη.

Μου είχες πει κάποτε,
πως αν κάναμε παιδί θα μου έμοιαζε,
και εγώ γέλασα,
γιατί θα ήταν όμορφο,
και θα ήταν η τελευταία σου ευκαιρία,
να αγαπήσεις τον εαυτό σου,
και να νιώσεις περήφανος 
για κάτι που έπραξες.

Αναρωτιέμαι όμως,
αν
-όπως κάθε ξεδιάντροπη φορά -
μιλάω πάλι για τον εαυτό μου.