Μάτια...

Πάνος Κατσιαούνης

"Κοίταγα τα μάτια σου όση ώρα προσπαθούσες να μου εξηγήσεις γιατί άργησες εκείνο το βράδυ. Έλειπε από μέσα τους εκείνη η λάμψη που υπήρχε όταν με πρωτοείδες να κατεβαίνω τις σκάλες για να σε βρω. Θυμάσαι;

Τέσσερα χρόνια αργότερα κι ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω την ψυχή σου. Να ερμηνεύσω τις λέξεις που βγαίνουν από το στόμα σου, τις κινήσεις των χεριών σου. Τώρα κοιτάς άλλους κι όχι εμένα. Θέλεις κάτι να μου πεις κι εγώ είμαι εδώ για να σε ακούσω αλλά το μόνο που λαμβάνω είναι σιωπή. Όχι σιωπή, απουσία. Δεν είσαι εδώ, παρόλο που το πόδι σου τώρα αγγίζει το δικό μου. Και πάλι σε κοιτάζω σαν να περιμένω κάτι. Αγωνία, σαν αυτή που νιώθει το μικρό παιδί όταν ξετυλίγει το δώρο του. Σκισμένα χαρτιά περιτυλίγματος παντού, γυαλιστερά, κόκκινα, χρυσά, σμαραγδένια και το κουτί... ένα κουτί άδειο.

Μίλα μου. Όχι με το στόμα, αλλά με τα μάτια. Κοίτα με όπως τότε στην αρχή, δεν τα μπορώ αυτά τα ηλίθια κι ανούσια "αντίο" γιατί τα μάτια σου λένε ότι θα ξαναβρεθούμε όμως αυτό δεν ισχύει. Έτσι; 

Κοιτάζεις για λίγο πάλι στο μέρος μου, πίσω μου, κάποιος νεαρός μπήκε και σου τράβηξε την προσοχή. Ίσως και να τον ξέρεις. Δεν έχω ιδέα τι να υποθέσω. Έχεις καταλάβει σε τι διαδικασία έχω μπει; Σε ζηλεύω. Σε μισώ. Σ'αγαπ.. δε θα το πω. Θα ήταν μόνο μια κίνηση απελπισίας να σε κερδίσω πάλι πίσω. Ίσως πάλι να το εννοώ, αλλά τι σημασία θα είχε να το μάθεις τώρα, έτσι; Το ξέρεις. Το χεις δει με τα ίδια σου τα μάτια. Αδιαφορείς. Και θα στο έκανα πιο δύσκολο να μου πεις την αλήθεια.

Την ξέρω. Την έχω δει με τα ίδια μου τα μάτια. Και τα δικά μου και τα δικά σου. Σε ξέρω. Ντρέπομαι που το λέω αλλά δε μου αρέσει να υποκρίνομαι. Μαζί σου δεν το έκανα ποτέ. Δεν είπα ψέμματα, δεν είπα πράγματα που δεν ισχύουν. Σου έλεγα πάντα αλήθεια. Θυμάσαι;

Πέρασα πάλι από εκείνο το σοκάκι που φιλιόμασταν παράνομα, ηλίθιος ο τρόπος που συνδυάζω τις λέξεις όταν σε κοιτάζω. Κανένα φιλί δε θα πρεπε να θεωρείται παράνομο. Κακός ο κόσμος, "μην τους ακούς" μου έλεγες. Και σε πίστεψα. Και κοιτούσα μετά τα μάτια σου, που είχαν αφεθεί πάνω μου με ανυπομονησία για το επόμενο φιλί. Θυμάσαι;

Ζήτησα από τους πάντες να μου βρουν μια σκέψη για να με κρατήσει δυνατό, όταν θα ερχόταν εκείνη η μέρα που θα έφευγες και το ήξερα οτι θα φύγεις. Απλά δεν περίμενα να ήταν τόσο σύντομα. Μόνο η δική σου εικόνα με έκανε για δευτερόλεπτα να νιώθω οτι δεν υπάρχει εμπόδιο μπροστά σε μένα και στην αιώνια ευτυχία. Δευτερόλεπτα ήταν, δεν κράτησε πολύ. Συνέχιζα να αισθάνομαι άτρωτος αλλά πλέον ήμουν ένα τέρας μέσα στο κελί του ανθρώπινου μου σώματος. Πάσχιζα να σου κάνω κακό. Σε μένα. Στους άλλους. Δεν ήθελα αυτό για μας. Αυτό που ήλπιζα για σένα και για μένα ήταν άλλο. 

Θυμάσαι; 

Όχι. Αποκλείεται να το θυμάσαι. "