Κέρινα Ομοιώματα

Πάνος Κατσιαούνης

Κέρινα ομοιώματα,

στεκόμαστε ο ένας απέναντι στον άλλον.

Σώματα βουβά.

Άκαμπτα.

Λόγια απελπισίας

ή καλύτερα σιωπής.

Κρίμα για ένα "αντίο" να σκοτώσεις

τόσες "καλημέρες" μιας ζωής.

Κέρινα ομοιώματα,

μπροστά μας

ένα ζευγάρι γυναικών,

ρυτιδιασμένων.

Μας κοιτάζουν επίμονα.

Η μοίρα η κυνική.

Η αγάπη η αιώνια.

Μας κρίνουν.

Γελάνε με τις υποσχέσεις μας.

Κέρινα ομοιώματα

και το χέρι σου είναι δίπλα στο δικό μου.

Δεν ξέρω αν με αγγίζεις.

Εγώ σε κρατάω δυνατά για να μη φύγεις.

Κι όμως υπάρχουν πέντε εκατοστά απουσίας,

απόστασης.

Μία σιωπή μεταξύ των χεριών μας.

Τόσο κοντά.

Τόσο μακριά.

Τόσο εύκολα και δύσκολα μαζί.

Αλλά εγώ θέλω...

Κέρινα ομοιώματα

με δυο καρδιές σε ένα σώμα.

Το άλλο μένει κενό,

παραιτημένο σε ένα "θέλω" 

χωρίς απάντηση.

Ζητάει φωτιά για να σε κάψει.

Να λιώσει το κερί, να πάρει αυτό που πήρες.

Όχι, δεν το έκλεψες.

Στο έδωσα.

Κέρινα ομοιώματα

σε μια πόλη που δεν ενθουσιάζεται.

Δύσκολα πείθεται, ζητά κάτι αληθινό.

Κι όμως ακόμη κυνηγάει ένα παραμύθι.

Μέσα από το εύπλαστο κερί

ζητάει να φτιάξει ένα όνειρο.

Μην ερωτευτείς το ψέμα.

Θα πληγωθείς.

Μην ερωτευτείς την αλήθεια.

Θα πληγώσεις.

Κέρινα ομοιώματα

θα είμαστε για πάντα

στην αίθουσα με τις κόκκινες κουρτίνες.

Ο κόσμος θα περνά

κι εμείς θα έχουμε την ίδια έκφραση

λες και κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας.

Κι όλο και κάποιος θα κοιτάζει στη μεριά μας

να μας λυπάται

να ταυτίζεται

να μας στηρίζει.

Κι η ιστορία μας δε θα πεθάνει.

Κι όπου θα βρίσκει τέλος

πάλι από την αρχή θα ξεκινάει.