Mου λείπεις

Πάνος Κατσιαούνης

Μου λείπεις.

Δύο λέξεις 

και άπειρες οι σκέψεις,

τα λόγια που θέλω να σου πω.

Δυο λέξεις που αγκιστρώνονται από πάνω μου.

Αν τις τραβήξεις θα πονέσω,

θα μείνω μια σκιά.

Αν τις αφήσεις πάνω μου να με φάνε,

δε θα σε συγχωρούσα ποτέ.

Γράμματα στη σειρά που αφορούν εμένα.

Το "μου" το εγωιστικό. 

Το πικρό και το πολύτιμο.

Σάπιο, βρωμερό και μισητό.

Αυτό είμαι.

Κι αυτό το "λείπεις" που ταυτόχρονα φοβάμαι και σιχαίνομαι.

Το αγάπησα γιατί μου στάθηκε.

Μόνο αυτό μου έμεινε.

Εσένα δε σε ρώτησε κανείς.

Έβαλες απλά τα παπούτσια σου 

κι άφησες πίσω αποτυπώματα.

Στο δρόμο που περπατούσαμε αγκαλιά.

Στο πάρκο που βρισκόμασταν κρυφά.

Στο άρωμα που άφηνες ξωπίσω σου.

Σε όλα αυτά που σου άρεσαν.

Ναι, πλέον τα αποφεύγω,

τα μισώ, αηδιάζω.

Τίποτα δεν έμεινε από σένα.

Και δεν πιστεύω τίποτα από όσα σου λέω τώρα.

Μένω σε ένα δωμάτιο ξένο, 

απρόσωπο, χωρίς φως.

Γκρι και μαύρο στο πάτωμα, 

στους τοίχους.

Δε θα μπεις ποτέ.

Δεν υπάρχεις εκεί.

Εκεί μένω εγώ.

Το "μου".

Εσύ απλά "λείπεις".

Μα το συνήθισα.

Κι όμως σκέφτομαι...

Αν εξαφανιστείς από προσώπου γης,

κάτι θα έχει μείνει.

Αυτό το που νιώθω σε εγκλώβισε.

Και ίσως έτσι συνεχίσω...

Ακόμη κι έτσι θα είμαστε μαζί.

Μόνος και μαζί σου.