Επιστολή στον Sigmund Freud

Επιστολή στον Sigmund Freud

Kατσαμπή Στέλλα-Λουΐζα, Ιούλιος 2015

Αγαπημένε θείε Freud,

Επίτρεψε με να σε λέω αγαπημένε κι όχι ένα τυπικό «αγαπητέ». Έχουν περάσει σχεδόν 150 χρόνια από τότε που γεννήθηκες και 66 αφότου πέθανες. Ο κόσμος μετά από σένα δεν είναι ο ίδιος. Πόσο ευτυχισμένη και περίεργη θα ήμουν, να σε έβλεπα να σχολιάζεις το σήμερα. Σε φαντάζομαι να κάθεσαι σ’ ένα τραπέζι και να συζητάς μαζί με άλλους κορυφαίους επιστήμονες, τον Vygotsky, τον Chomsky, τον Bronfenbrenner και όταν διαφωνείτε να τους μαλώνεις όλους επιδεκτικά λέγοντας: Της μάνας σας!

Αλλά όχι θείε Φρόιντ. Τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως μου τα πρωτόμαθες. Δεν είμαστε ένα τσουβάλι ένστικτα εμείς οι άνθρωποι. Ούτε είμαστε καθηλωμένοι σε μια καρέκλα να βλέπουμε σε flash-back όλα τα υποσυνείδητα «αμαρτήματα των μητέρων μας» (παράφραση διηγήματος του Βιζυηνού), και έπειτα να σκιαγραφούμε ολάκερη τη ζωή μας με δαύτα. Και όχι θείε μου, δεν είναι κάθε έρωτας με διαφορά ηλικίας ένα συναίσθημα κλεισμένο στη φορμόλη ενός οιδιπόδειου συμπλέγματος. Ίσως να 'χω κι άδικο, αλλά δεν με παρηγορεί καθόλου αυτή η σκέψη. Όταν βλέπω έναν άνθρωπο που με ενδιαφέρει κι ας είναι 20 χρόνια μεγαλύτερος μου, δεν είναι μια διεκδίκηση της περιορισμένης πατρικής μου φιγούρας. Είναι απλά άλλο ένα πλάσμα που μου διεγείρει τις αισθήσεις και τη νόηση όπως θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε.

Ήδη σε κάνω εικόνα να διαβάζεις την επιστολή μου, καπνίζοντας την πίπα σου, χαϊδεύοντας μια ταρταρούγα γάτα. Σκεπτικός, εριστικός και ήδη προκατειλημμένος εναντίον μου για τον φθόνο πέους που 'χω.  Αλλά σου μιλάω με αγάπη, γιατί κανένας δεν ερμήνευσε τον άνθρωπο όπως εσύ. Γιατί σ’ αγάπησα πολύ, θείε Φρόιντ. Εσύ μου έμαθες πώς να βλέπω τον κόσμο λίγο πιο ευφάνταστα, να σκέφτομαι πως οι εσωτερικές δυνάμεις των ανθρώπων τους οδηγούν στις πράξεις τους. Με κάλυψες πνευματικά όσο κανείς νευροψυχίατρος, με τις εγκεφαλικές ερμηνείες, τις ψυχρές αδιάψευστες επιστημονικές του αποδείξεις. Και θέλω να σου πω, πως μέχρι και σήμερα, ακόμα διαβάζεσαι, ακόμα επηρεάζεις την σκέψη των ανθρώπων, ακόμα ζεις μέσα σε μια μικρή σκοτεινή πλευρά του ασυνείδητου κόσμου μας. Ποια μεγαλύτερη ευτυχία για έναν συγγραφέα, αν όχι ερευνητή;!

Τέλος, θέλω να σε ευχαριστήσω. Η θεωρία σου έχει ανοίξει μια πόρτα στη πιο ενδιαφέρουσα πτυχή του εγκεφάλου μας: στη φαντασία. Η περιέργεια μας για τους ανθρώπους μας κάνει να φανταζόμαστε τόσα πολλά πράγματα για την ιστορία τους που μας καθιστά επιούσιους, μικρούς Θεούς σε ένα αχανές σύμπαν. Γινήκαμε δημιουργοί των ανθρώπων, γιατί όλοι αποκτάν ουσία μέσα από τη σκέψη και τα μάτια μας. Η εικόνα τους γίνεται καθ’ ομοίωση των σκέψεων που έχουμε για αυτούς. Από μόνοι μας δεν είμαστε τίποτα. Σε μακαρίζω και σε ευγνωμονώ για πάντα, γιατί είμαι κι εγώ, σαν κι όλους τους άλλους ένας Θεός, κι έχω κτίσει την Εδέμ μου με τα πιο γερά θεμέλια: τους άλλους Θεούς, τους ανθρώπους της καρδιάς μου. 

Με αγάπη, 

Άλλη μια δέσμια και παθούσα των θεωριών σου