Θρήνος

-Στέλλα-Λουΐζα Κατσαμπή, Μάρτιος 2016

Θρήνος

Εγώ, αγαπημένε, σε έχω θρηνήσει από παλιά

Σε κάτι στενά της Μητροπόλεως

Σε κάτι μπαρ της Νίκης

Σε κάτι σιγουμορμουρίσματα  στις διαβάσεις

Στις εποχές του Χριστιανόπουλου

Δεν έμαθα ποτέ τις λεπτομέρειες των χεριών σου

Πως αγγίζουν χωρίς να πονάνε

Και πως κάνουν τον χρόνο να φθείρεται

‘Έχω κρατήσει μόνο ένα λιωμένο ρολόι

Που τυχαία άγγιξες μιαν αδιάφορη Δευτέρα

Σε έχω θρηνήσει βαθιά κι αιώνια,

Στα καλοκαίρια που δεν θα περάσουμε μαζί

Στα παγκάκια που δεν θα ξημερώσουμε

Στα φιλιά που δεν θα σου δώσω την ημέρα

Στις νύχτες που έπρεπε να φύγω απ ‘ το σπίτι

Στις ματαιώσεις του Σαββατοκύριακου

Που δεν θα είναι ποτέ δικό μου

Σ’ έχω ήδη θρηνήσει.

Και δεν υποφέρω που θα φύγεις

Και δεν πενθώ με την απώλεια

Και δεν με χαλνά η απουσία

Kαι δεν υγραίνουν τα μάτια

Και δεν με φοβίζει η λησμονιά

Μη μου λες πως με πληγώνεις

Πως δεν θα μπορώ ν' αντέξω το μετά

Γιατί σε έχω θρηνήσει ήδη

Γιατί αγαπώ μόνο ό,τι φεύγει

Μόνο ό,τι δεν είναι δικό μου

Και σε θρηνώ, για να μην πεθάνεις μέσα μου ποτέ.