Σιωπηλοί Έρωτες

Πάνος Κατσιαούνης

Ψηλά στο λόφο

χαζεύαμε το αθέατο κενό.

Νιώθαμε κάτι.

Μικρό μπροστά στον κόσμο.

Μεγάλο όταν μέναμε οι δυο μας.

Και πάλι 

ποιος ρώτησε πρώτος 

να μάθει την αλήθεια;

Χιλιάδες φώτα μας κοιτάζαν

και μας κρύβαν.

Μικρές φωτιές.

Πολλές φωτιές.

Κι όμως εμάς μας ζέστανε μόνο μία.

Την έκρυβα καλά

χωρίς να σβήσει.

Το ήξερες κι ας έκανες 

πως δήθεν ήταν λίγο.

Μια αγκαλιά.

Ένα φιλί.

Μία ματιά

κι όλα τα πράγματα

τα βλέπαμε αλλιώς.

Ανούσια που αποκτούσανε ουσία.

Σκοτάδια που μας τύφλωναν.

Χαμόγελα που κλείνανε πληγές.

Μ' αρέσει όπως με κοιτάς

για καν'το πάλι!

Μαζί σου έζησα

τον πλούτο της σιωπής.

Άκουσα κι είπα τόσα πράγματα.

Τα μέτρησα σε ανάσες.

Τα θυμάμαι σε μυρωδιές.

Και πριν να φύγεις απ' το "τώρα"

δώσε μου κάτι τελευταίο.

Ένα φιλί

και έναν λόγο σου καλό 

να περιμένω.

Κι ως την επόμενη φορά 

θα περιμένω.