Το αστέρι κι η Ευχή

Πάνος Κατσιαούνης

Κοιτούσε με αγωνία τα φωτάκια στον ουρανό κι ανυπομονούσε για το πρώτο που θα πέσει. Είχε σκεφτεί χιλιάδες ευχές κι όμως, παρόλο που δεν είχε επιλέξει εκείνη τη μία που θα σπαταλούσε για κείνο το χαμόγελο, περίμενε με τα μάτια ορθάνοιχτα μέχρι κάποιο άστρο, νεκρό, θα άφηνε την τελευταία του πνοή στον κατάμαυρο ουρανό.

"Θέλω μια δουλειά για να έχω λεφτά και να μη σου λείψει τίποτα!" σκέφτηκε κι άρχισε να νιώθει αμήχανα που δεν ήξερε κάποιες λεπτομέρειες γι' αυτή του την ευχή. Ήθελε να την κάνει όσο το δυνατόν πιο τέλεια, ώστε το σύμπαν να μην παίξει πάλι με τα λόγια του και να μην χαλάσει για ακόμη μια φορά τις προσδοκίες του. Ήταν ευκαιρία τώρα που όλα έβαιναν καλώς, να μη χαλάσει κάτι αυτό το παραμύθι που ένιωθε ότι συμμετείχε.

"Θέλω να είναι πάντα καλά!" σκέφτηκε σαν μια πιο αλτρουιστική και καθόλου εγωιστική ευχή. Η επιθυμία του να είναι κάποιος άλλος ευτυχισμένος χωρίς να αποτελείς απαραίτητα μέρος αυτής, ήταν κάτι που λίγοι το είχαν. Ακόμη όμως κι αυτοί οι λίγοι την είχαν σουλουπώσει ή μακιγιάρει ή επικαλύψει με μια δόση ανωτερότητας και ανιδιοτέλειας, για να μην αναγνωρίσει κανείς ότι όλο αυτό ήταν μια φούσκα που σύντομα θα έσκαγε. Δεν θέλεις να είσαι δυστυχισμένος όταν το άλλο σου μισό γελάει με την ψυχή του στο άκουσμα ενός ηλίθιου αστείου. Θα θελες να γελάς κι εσύ με τη δική σου την ψυχή. Μαζί του. Ή ακόμη καλύτερα να το είχες πει εσύ αυτό το χαζό αστείο.

"Θέλω να έχω την υγεία μου! Όλα τα άλλα θα βρεθούν!". Το είπε και γέλασε ειρωνικά με τον εαυτό του. Το είχε ξαναπεί αυτό. Το είχε ακούσει άλλες τόσες φορές από τους γύρω του.  Τι θα την έκανε την υγεία του αν δεν είχε κάποιο στόχο στη ζωή του; Τι θα τον γέμιζε περισσότερο χωρίς εκείνα τα μάτια να τον κοιτάζουν όλο στοργή και θέρμη κάθε φορά που για κάποιο λόγο τα δικά του γίνονταν πιο μελαγχολικά; Γιατί να έχεις την υγεία σου αν δεν έχεις λόγο ή ευκαιρίες να την αξιοποιήσεις; Γιατί να στέκεσαι υγιής σε ένα άδειο δωμάτιο χωρίς τουλάχιστον να είσαι υποχρεωμένος να θαυμάζεις τη θέα του κάθε μέρα, όλες τις ώρες; Γιατί να είσαι ευγνώμων για κάτι που δεν σε πήγε ούτε ένα βήμα μπροστά; 

Έξυνε το κεφάλι του με απορία κι αναζητούσε ακόμη εκείνη την ευχή που τώρα πια θα ήταν η επόμενη αρχή, στα χιλιάδες τέλη που είχε βάλει στη ζωή του. Πάλευε με τους φόβους του και τις πιο κρυφές ανάγκες που δεν είχε εκμυστηρευτεί ποτέ σε κανέναν. "Θα το βρω" έλεγε κι όμως η ώρα περνούσε. Κοιτούσε τριγύρω για κάποιον που ίσως να τον βοηθούσε. Δεν ήταν κανείς. Ήταν μόνος του. Περπάτησε πάνω κάτω την παραλία ψάχνοντας για κάποιο ερέθισμα. Ούτε κοχύλι, ούτε κάποια πέτρα σε σχήμα καρδιάς δεν τον έκανε να βρει την απάντηση που γύρευε. Πήρε πάλι το κουβάρι από την αρχή. Τώρα ανάσαινε πιο βαθιά, πιο αργά. 

"Θέλω να μπορώ να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να βλέπω όσο πιο συχνά γίνεται αυτό το χαμόγελο!" ψέλλισε μέσα από το στόμα του, καθώς το μυαλό του πλέον δεν μπορούσε να κρατήσει άλλο αυτή τη σκέψη. Το πρόσωπο του τώρα κοίταζε τον ουρανό και τα μάτια του ίσα που έπιασαν την τελευταία φωτεινή πορεία ενός αστεριού προς το θάνατο. 

Χαμογέλασε για λίγο αμήχανα. Έπειτα ένιωσε την ικανοποίηση της ολοκλήρωσης μέσα του.

Τελείωσε. Το μόνο που έπρεπε να κάνει τώρα ήταν να περιμένει. Μόνο ο χρόνος θα έδειχνε αν είχε κάνει τη σωστή ευχή.