Μια βραδιά με τον Μπουκόφσκι

Μια βραδιά με τον Μπουκόφσκι

-Στέλλα-Λουΐζα Κατσαμπή, Ιανουάριος 2015

"Μπουκόφσκι", του λέω, τι έγινε τελικά με εκείνη την πιτσιρίκα;

"Ποια από όλες", με ρώτησε.

"Αυτή την μικροκαμωμένη που την ερωτεύτηκες και ακούγατε το πρωί κλασική μουσική."

"Πάει τελείωσε παντρεύτηκε αυτή. Ήταν ένα παιδί τότε, 25 χρόνων, τι να με κάνει εμένα, τον απένταρο καραγκιόζη. Με φώναζε κι εκείνη Μπουκόφσκι, σαν κι εσένα. Αλλά εσένα, σε αγαπάω, παρ' όλο που δεν σε θέλω."

"Μπουκόφσκι" είσαι ρεαλιστής και περιθωριακός και μη συμβατικός και καλλιτέχνης. Γιατί με αγαπάς; 

"Γιατί είσαι η "άλλη γυναίκα". Από αυτές που κάνουν πάντα ό,τι θέλουν, όπως το θέλουν και δεν συμβιβάζεσαι με τίποτα. Το κακό είναι ότι δεν θα παραμείνεις έτσι για πάντα. Τώρα είσαι μοιραία, έχεις μαύρα μαλλιά και μάτια που λάμπουν στο σκοτάδι και πίνεις σαν ένας κροκόδειλος. Αλλά δεν θα σαι πάντα έτσι."

"Μπουκόφσκι τι λες", είπα. Εγώ έχω όνειρα, έχω στόχους, έχω να κατακτήσω μια αιωνιότητα.

"Για αυτό γράφεις μπούρδες. Γιατί έχεις στόχους. Δεν ξέρεις τι είναι αγάπη, δεν ξέρεις τι είναι έρωτας, δεν ξέρεις που πάνε τα τέσσερα γενικά! Το μόνο που ξέρεις είναι να δίνεσαι και να κατακτάς, να παίζεις με όλους αλλά να κάθεσαι σ΄ αυτούς που μπορούν να σ’ αγαπήσουν περισσότερο. Πες μου έτσι δεν είναι; Έτσι δεν κάνετε εσείς οι Μεσσαλίνες; Και λέω Μεσσαλίνες γιατί σε ξέρω, δεν είσαι από τις άλλες πιτσιρίκες που ερωτεύονται οι άνδρες. Εσύ δεν περιμένεις να σου φερθεί κάποιος σκατά για να τον ερωτευτείς.  Μωρό μου, δεν ξέρεις τι είναι αγάπη και τι έρωτας. Εγώ θα σου φερόμουν σκατά, αν δεν σε άφηνα να έχεις άλλους εραστές στην ηλικία σου. Αν ήθελα να σαββατοκύριακα σου να τα περνάς μόνη, γιατί εγώ ξενοπηδάω. Και θα σου έλεγα μετά, ότι έχω μόνο εσένα. Έτσι, δεν σκέφτονται όλοι οι άνδρες σου; Και το κάνουν γιατί είσαι νέα και ελεύθερη και εικοσάρα και τους τη δίνεις, αλλά σε δέκα χρόνια από τώρα θα γίνεις άλλη μια συμβατική γκόμενα.  Θα παντρευτείς, θα κάνεις παιδιά, θα τα μεγαλώσεις, θα τους προβάλεις όλα τα συμπλέγματα σου και θα σε φάει το κακό γαμήσι μετά από τόσα χρόνια γάμου. Και δεν το λέω για να ρίξω όσες παντρεύτηκαν και έκαναν παιδιά και αγαπήθηκαν, αλλά γιατί ξέρω ότι εσύ θα αποτύχεις παταγωδώς σ’ αυτό.

"Μπουκόφσκι, του λέω", τι λες. Δεν θα μπορώ πάντα να παίζω με τα μυαλά σας. Δεν θα ‘χω πάντα τη σαγήνη, άντε να κρατήσει άλλη μια πενταετία η ομορφιά μου. Μετά θα κάνω ρυτίδες και θα έχω και δουλειά και φράγκα και βιολογικό ρολόι να μου λέει το πως πρέπει να συνεχίσω την ύπαρξη μου.

"Μωρό μου, μου λέει, είσαι μικρή, πολύ μικρή για αυτό δικαιολογώ την ανωριμότητα σου. Μου μιλάς για ναρκισσισμό, για ρολόγια, για ρυτίδες. Δεν ξέρεις τίποτα. Σε βλέπω που χουρχουρίζεις  και λικνίζεσαι και τρίβεσαι, και κοίτα όλους τους εραστές σου πως είναι. Γραβατωμένοι,  κομψοί, αιθεροβάμονες, γοητευτικοί, καμιά φορά και κίβδηλοι. Τους χώνεις όλους στο τρυπάκι να σε θέλουν, να ανταγωνίζονται σαν τα σκυλιά σε περίοδο ζευγαρώματος για να μην ανήκεις στο τέλος σε κανέναν.  Τους ζηλεύεις, μας δεν τους επιτρέπεις να σε ζηλεύουν. Τους παραμυθιάζεις με αυτό το σαλιωμένο στόμα σου, που στάζει κραγιόν και φανφάρες. Τους κάνεις να ρισκάρουν, να τρελαίνονται, να θέλουν να πετάξουν τις γραβάτες τους και να τσαλαβουτήσουν στα λασπόνερα της σαπίλας σου. Και γιατί σαπίλα; γιατί τους αγαπάς όλους. Τόσο πολύ για να γράφεις μπούρδες μετά!Τους έκοψες και τους έραψες όλους στα μέτρα σου. Και το φχαριστιέσαι, παραπάνω κι από δάχτυλο. Είσαι ξύπνια και ωραία και όταν μιλάς φτύνεις ντοπαμίνη, για αυτό και είσαι ελεύθερη! Και επειδή είσαι ακριβώς αυτό, συνέχισε να γράφεις. Και αρχίζω να πιστεύω πως μέσα σε όλα τα ποιήματα μου, που υπήρξαν εσφαλμένα, ήσουν εσύ.!"
"Σκύλε, του λέω" είσαι ο αγαπημένος όλων!