Μικρές Ιστορίες III

Μικρές Ιστορίες III

After midnight stories

-Στέλλα-Λουΐζα Κατσαμπή, Ιανουάριος 2016

Part I

"Θεέ μου, την έβλεπες να λικνίζεται ανάμεσα στα σκεπάσματα, ημιάγρια και πανέμορφη, θαρρείς και ήταν κάποια νύμφη σε αρχέγονο Δράμα. 

"Τι θηλυκό ήταν αυτό" σκεφτόμουν γεμάτος έπαρση και βάσταγα πολύ να την συνθλίβω. Το μικρο μου νυμφίδιο που κάπνιζε τσιγάρο μέχρι και στο σεξ, λες και δεν της έφτανε μία μόνο απόλαυση, λες και ήταν ένα απύθμενο πηγάδι, που όσο ηδονή και να του έριχνα δεν γέμιζε. Και κάθε φορά που την έβλεπα να πηγαίνει κόντρα στα λαγόνια μου δεν ήθελα να τελειώσω ποτέ."

Part II

Το πρόβλημα ήταν ότι προσπαθούσα να ερμηνεύσω τα πάντα ως τέχνη.. Ο καφές μου να ναι πικρός σαν τη πρωινή γεύση που 'χεις όταν ξυπνάς. Τα μαλλιά μου να ναι μακριά και πλούσια, τόσο ώστε να εγείρουν τον πόθο να θες πλέξεις τα δάχτυλα σου μέσα τους. Τα φιλία μου να αφήνουν μια αίσθηση ντόπας σαν μετάγευση, ώστε κανένα χείλος να μην τα ξεχάσει στο χρόνο. Τα χάδια μου να αφήνουν εκδορές, μα να χουν γίνει με αβρότητα. Ο λόγος μου να ναι νοτισμένος με τα λόγια όλων των σπουδαίων ανθρώπων που χάραξαν την πορεία της ομορφιάς και βουτηγμένος σε όλη την φρικαλαιότητα της ανθρώπινης αθυροστομίας. Τίποτα να μην πέσει κάτω,ποτέ... Η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσα να είμαι ένα πλάσμα ηδονικό και μυθικό, αλλά ο υπέρμετρος ναρκισσισμός μου και η αναλυτική μου σκέψη με καθιστούν απλά άλλο έναν βουτυρωμένο σωρό από πληροφορίες που μάταια προσπαθώ να τις ωραιοποιήσω και να τις εξυψώσω σε κάτι υπερφυσικό, μη ρεαλιστικό. Στόχος : απέτυχε. Κατάσταση: αιθεροβασία.

 Part III

Ποίηση και Καύλα

"Κοίτα όλους τους ρομαντικούς και αλληγορικούς ποιητές, πόσο προσεγμένα και αριστοτεχνικά, σχεδόν χειρουργικά βάζουν τις βαρύγδουπες τους λέξεις στις στροφές. Δώστε ιαμβικούς, δώστε αγαπησιάρικα και γλυκανάλατα στιχάκια που προσεγγίζουν την ομορφιά των ανθρώπινων σχέσεων και την μακαριότητα της ανθρώπινης σκέψης. Όλοι το κάναμε κι όλοι θα το κάνουμε, αλίμονο να τους ακυρώσουμε με μονοκονδυλιά.

   Αλλά η ποίηση χρειάζεται να 'ναι και χυδαία, να 'ναι βάναυση και βρώμικη, να ξυπνάει ένστικτα κι όχι να τα καταπνίγει ή να τα εξωραΐζει. Να μπορεί να σε χτυπάει κατ' ευθείαν στην καύλα ή στην πληγή. Ο Bukowski, ο άρρωστος και πανδαιμόνιος ερωτύλος της ανθρώπινης σεξουαλικότητας, το μόνο που κάνει είναι να είναι απλά ρεαλιστής. Η Anais Nin, το νυμφίδιο και πανούργο θηλυκό του Miller, έτσι και διαβάσεις τα "ερωτικά" της, θα πεθάνεις απ' την έξαψη. Το ίδιο κι ο Faudet, o Rimbaud, ο Χριαστιανόπουλος κοκ. Τους δέομαι, με τρελαίνουν, με ενθουσιάζουν, με υγραίνουν με το πόσο δύναμη έχουν οι λέξεις τους. Είναι απλές, αχρείες μα όχι φτηνιάρικες.  Οι λέξεις δεν είναι ούτε άσχημες, ούτε κακές, κι αν έχουν προστυχιά είναι γιατί σαν ανθρωπότητα έχουμε ενοχοποιήσει βαθιά κάθε αυθεντική σεξουαλικότητα που ελοχεύει στην αλληγορία και την μεταφορά.

 Για αυτό μωρό μου, συνέχισα, όταν έρθει ο άλλος με τη γκαύλα να του 'χει φτάσει στο ταβάνι και σου πει " θέλω να σε γαμήσω", μη προσβληθείς, μη λακίσεις γιατί μόλις έλαβες μια καθαρή δήλωση ποίησης. Μια καθαρή γενετήσια ενόρμηση, άμεση και αυθεντική, κράτα την έννοια, παράτα την ηθικολογία περί σεβασμού. Αν μη τι άλλο παρ' το άλλιως: "θέλω να σου κάνω έρωτα". Δεν φαίνεται πόσο εκλογικευμένο είναι το ένστικτο; πόσο έχει αναλυθεί η επιθυμία; Είμαι σίγουρη πια, ότι το πάθος, ο έρωτας, η ποίηση, η τέχνη πρέπει να στάζουν υγρά, να έρχονται βρωμοκοπώντας ορμόνες κι όχι να μοσχοβολάν Σανέλ. " 

Part IV

Σαββατοκύριακα και Εξεταστική

Είχα αρχίσει να κουράζομαι με τα σαββατοκύριακα. Δεν περνούσαν με τίποτα τα ρημάδια! Όλοι οι φίλοι μου και οι εραστές μου εξαφανισμένοι. Ο ένας στην γκόμενα του, ο άλλος σ' άλλο γαλαξία, ο παρ' άλλος κρυμμένος σε τίποτα στενά σοκάκια να καβλαντζει. Και εγώ ανάμεσα σε σορούς βιβλία και άχρηστη χαρτούρα, να διαβάζω απρόθυμα και να καπνίζω ανελέητα. Και δεν μου έφτανε η αποτυχία του Σαββάτου μου, έπρεπε να καπνίζω και κάτι Κάμελ, που δε λέω πολύ ωραία, κομψά τσιγάρα, αλλά σαν τα lucky strike μου δεν είναι. Κι όλος ο όγκος από τις πληροφορίες που βαραίνει το κεφάλι μου, όλη η μοναξιά που σκοτεινιάζει τα Σάββατα μου με καθηλώνει σε μια προσμονή για τη Δευτέρα. Ποια; Εγώ! Που ερχόταν το Σαββατοκύριακο και ξεχυνόμουν στους δρόμους να μοιράσω φως. Τώρα όχι φως να μοιράσω, με τόση πίσσα και καφέ μόνο μαύρο μελάνι μπορώ να χύσω. Αλλά Σάββατο είναι ας χύσω κάτι κι εγώ.

Αλλά τι να μου πει κι αυτή η Κυριακή, βέβαια. Που καλύτερα να την ονόμαζα Ματαίωση. Κι είναι το αίσθημα της ευθύνης έναντι στη Δευτέρα που με τρυπάει σαν πυρωμένος λοστός. Το κακό είναι ότι βαστάω τόσο για να γκρινιάζω. Μέχρι κι η γάτα μου γκρινιάζει, πως δεν έχω χρόνο για αβρότητες. Χρόνο είχα, διάθεση δεν είχα. Και συλλογιζόμουν νοερά: το γατί μου δεν χορταίνει μόνο με χάδια θέλει και φαΐ. Το κορμί μου δεν χορταίνει μόνο με φαΐ θέλει και χάδια (Χριστιανόπουλος Ντίνος, Μικρά ποιήματα). Ίσως αν το Σάββατο είχα λίγα χάδια παραπάνω, να μπορούσα να τα μοιράσω και στην γάτα μου, που τόσο καρτερικά αναμένει να σηκωθώ απ' την καρέκλα του γραφείου.

Το πολύ αύριο να γράψω λίγο απογοήτευση, λίγο πανικό και να φύγω με ένα μετατραυματικό σοκ μια Κυριακής βγαλμένης από την πιο ανιαρή πραγματικότητα. Τέσσερις καφέδες και τα μάτια μου βαραίνουν και τα χέρια μου τρέμουν. Έχω ξεχάσει να πιάνω το στύλο. Μα ας γράψω λίγο, να μην σκέφτομαι για μνήμες, γλώσσα και αντίληψη. Να αισθανθώ ότι δεν κουράστηκα, να γίνω λίγο υπεράνθρωπος. Ή πιο ρεαλιστικά να ματώσω λίγο, όπως λέει ο Χέμινγουεϊ: δεν έχει να κάνει με γράψιμο, απλά κάθεσαι στη γραφομηχανή και ματώνεις! Τι ειρωνεία, να έχεις μια Κυριακή δύο σε ένα. Και όσο δεν θες να διαβάζεις για τη μνήμη αυτή να μην σ' αφήνει να ησυχάσεις. Είναι αυτή η μνήμη επεισοδίων ή αλλιώς αυτοβιογραφική, που με κάνει να θυμάμαι τα πάντα, όλα αυτά τα πάντα που μάταια προσπάθησα να τα θάψω στους νευρώνες του ιππόκαμπου μου. Αδύνατο σ' αυτή τη Ματ(αι)ωμένη Κυριακή.