Μια κρύα νύχτα του Δεκέμβρη

  -Στέλλα-Λουΐζα Κατσαμπή, Ιανουάριος 2015

Μια κρύα νύχτα του Δεκέμβρη

 O σταθμός είχε ερημώσει, και εμείς στο παρατημένο βαγόνι, πίναμε από νωρίς. Τα μπουκάλια των κρασιών άδεια, παρατημένα, άστραφταν στο φως της λεωφόρου. Δεν κοιτάζαμε ο ένας τον άλλο.

Οι κουβέντες ήταν λιγοστές, πετάγονταν ανάμεσα στα ερωτικά χάδια και τις εξομολογήσεις αγάπης. Χωμένοι στα παλτά μας, αγκαλιασμένοι, κλαίγαμε και κρυώναμε, μια ο ένας μια ο άλλος. Λιώμα από τα κρασιά, καπνιζαμε ανελέητα και φυσούσαμε τον καπνό λές και ξεπουλουσαμε τις ψυχές μας. Να έχουμε λίγα λεπτά, λίγα δευτέρα παραπάνω. Να παγώνε ο χρόνος, να μην κρυωναμε εκείνη την βραδιά. Μάταια όλα, ούτε Θεός, ούτε Διάβολος μάς έκανε την χάρη. Είχαμε ο ένας τον άλλο και ήμασταν καταδικασμένοι να δυστυχήσουμε για αυτό. Είχε ήδη ξημερώσει. Άρχισαν να έρχονται οι εργαζόμενοι του σταθμού. 

"Αντίο, πρέπει να φύγω τώρα. Δεν θα σε ξαναδώ" είπε, κι αφού ξεκουμπωσε την αγκαλιά του, με φίλησε στον κρόταφο τρυφερά κι έφυγε. Μάζεψε όσο ίχνος αξιοπρέπειας του είχε μείνει κι εκείνου, κι απομακρύνθηκε, ώσπου χάθηκε από το οπτικό μου πεδίο.

 "Γαμημενε, δεν θα βγεις από μέσα μου ποτέ" ψέλλισα. Για μια στιγμή πάγωσαν όλα. Δεν ένιωθα ούτε πόνο, ούτε στεναχώρια. Ίσως είναι αυτό που λένε οι ποιητές. Ό,τι κάθε χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος. Δεν ξέρω πως νιώθουν οι άνθρωποι, κατά το κύκνειο άσμα τους. Αν σταματούν όλα, αν γίνονται μόνο ψυχές. Αλλά μόνο έτσι θα με χαρακτήριζα, για λίγο νεκρή. Ένα χωμάτινο κουφάρι το σώμα μου, ετοιμόροπο από την αδυναμία. Τα μάτια μου είχαν θολώσει, δεν ένιωθα τ' άκρα μου απ' το κρύο. Ο ήχος της σιδερένιας καγκελόπορτας τράνταξε δυνατά τα παγωμένα κάγκελα και με ξύπνησε, σαν μια ένεση ανδρεναλίνης. Έπρεπε να φύγω, να απομακρυνθώ από τον σταθμό. Όχι, γιατί φοβόμουν που 'μουν μόνη, πιωμένη και άρρωστη. Το μέρος με έπνιγε, δεν γινόταν να είχε φύγει. Δεν γινόταν να ήταν η τελευταία φορά που τον άγγιζα. 

 Μετά από τόσα χρόνια, πλέον δεν έχει σημασία που έφυγε. Αλλά δεν τον ξέχασα ποτέ. Ακόμα θυμάμαι, σαν τα χθες απομακρύνετε. Να χάνετε στα σκοτάδια. Κάθε τραίνο μου θυμίζει το χάος που ένιωθα στην παρουσία του. Ένα χάος τόσο αγαπημένο, που μόνο ο εκλεκτός της καρδιάς σου μπορεί να προκαλέσει. Και κανένας άλλος ποτέ, δεν είχε την δύναμη να το κάνει.

-Να ντύνεσαι ζεστά, να μην μου κρυώνεις. 

Αφιερωμένο στον Μπουλά,που με την ερμηνεία του μου γέννησε πολλές μικρές ερωτικές ιστορίες.