Ψιχάλες Μοναξιάς

Στέλλα-Λουΐζα Κατσαμπή, Απρίλιος 2012

Ψιχάλες μοναξιάς

Ημέρα κρύα.

Άνθρωποι μονάχοι με παγωμένες ψυχές.

"Βρέχει απόψε μοναξιά" αναφώνησε ένας φίλος.

"Έλα σ εμένα να κρυφτείς" απάντησα δίχως σκέψη.

Και κλείστικα στο σπίτι μ' ενα κρίμα στο λαιμό.

Όντως ζητούσε ο φίλος θαλπωρή

ή άσκοπα θυσ'ιασα τη δική μου μοναξιά;

Κι ο χρόνος κυλάει αμίληκτος.

Διαδέχεται τους μήνες, χαιρετά τις εποχές

 μα οι άνθρωποι μονάχοι παραμένουν

Άδειες οι καρδιές τους και βολεύονται.

Άχρωμες, άοσμες και αμελιταίες.

Μα γιατί να ναι έτσι απόρησα.

 Η βροχή θα φταίει σκέφτηκα

 ή η μοίρα των βασανισμένων αγωνιστών

που δεν δίστασαν να κατακτήσουν και να κατακτηθούν,

να νικήσουν και μετά να χαθούν.

 να πολεμήσουν αλλά να λησμονηθούν.

Προσπάθησα να καταλάβω γιατί τόση μοναξιά.

Οι καιροί, λένε, φταίνε κι η δουλειά.

Κι ο κόσμος όλος μια επιφάνεια.

 Απόμαχοι, μαχόμενοι και παρατημένοι

ερημικά πουλιά με αποδημητικές σκέψεις

Αλλά ο νόστος μακρινός φαντάζει

Για τα κέρινα φτερά τους.

Κάθε άνθρωπος με μια ιστορία.

Που έχει τη μοναξιά για κεντρικό άξωνα.

Αλλα την αγάπη και τον έρωτα για θεματολογία.