Κάνε ένα βήμα

Κατσαμπή Στέλλα-Λουΐζα,Ιούνιος 2014

Kάνε ένα βήμα

Καθότανε στην άνετη πολυθρόνα της. Mόνη παρέα της μια κούτα τσιγάρα και ένα μπουκάλι φθηνό κόκκινο κρασί. Έτσι συνήθιζε να περνάει τις νύχτες μελαγχολίας και εκείνη η ημέρα δεν ήταν εξαίρεση. Δεν πρόλαβε να πιει δυο γουλιές και από την ορθάνοιχτη πόρτα ξεπρόβαλε εκείνος. Το ψηλό του ανάστημα και το αγέρωχο βλέμμα τον έκαναν να φαντάζει άγριο. Σαν ένα άγριο άλογο που θέλεις τόσο πολύ να το δαμάσεις, αλλά φοβάσαι μήπως χάσει κάτι από την φινέτσα του. Κάθισε δίπλα της.

Εκείνη ερωτευμένη. Αυτός πολύ οξυδερκής για ν' αγαπήσει. Ήθελε να του μιλήσει αλλά φοβόταν μήν χαλάσει την ονειρική σιωπή με λόγια απλά, καθημερινά. Αν πάλι, δεν του μιλούσε θα έχανε ευκαιρίες να του μιλήσει τρυφερά, με λόγια γλυκύτερα και από το φιλί της μητέρας στο νεογέννητο μωρό της. Άλλωστε, δεν είχαν πολύ χρόνο. Οι ερωτευμένοι, οι παράνομοι και καταδικασμένοι ποτέ δεν έχουν πολύ χρόνο. Και αυτοί ήταν λίγο απ' όλα, τόσο ώστε η άμμος στην κλεψύδρα να τρέχει γρηγορότερα. Γνώριζε όμως το ανεκπλήρωτο της υπόθεσης. Αλλά δεν την ένοιαζε, είχε εκείνον. Για ένα βράδυ, για πολλά βράδια, για μέρες ολόκληρες, όσο και να ήταν οι στιγμές τους θα άξιζαν μια ζωή. Άλλωστε, δεν φοβότανε το τέλος, ήταν αυτή και εκείνος, με έναν πτερωτό έρωτα να χαράζει πορεία με τα βέλη του, χωρίς επιστροφή.

Στο τέλος, σηκώθηκε για να κάνει το βήμα της. Στάθηκε μπροστά από το ρολόι τοίχου της, με τους χρυσούς δείκτες. Σταμάτησε την λειτουργία του, λέγοντας: "Ο χρόνος μου μαζί σου είναι πολύτιμος για να τον μετράνε τα ρολόγια. Πάμε μέσα;" Αυτός, χαλάρωσε το πρόσωπο του με ένα γεμάτο έπαρση μειδίαμα και είπε: "Ρουά ματ". Έτσι, η σιωπή έσπασε, λόγια δεν ειπώθηκαν ασκόπως και ο χρόνος δεν μετρούσε πια.